www.gargangruelandia.fora.pl

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Tajna sprawa państwowa

Protokół narady

I. W naradzie dotyczącej ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej, odbytej dnia 20.1.1942 r. w Berlinie, Am Grossen Wannsee Nr. 56-58 wzięli udział:

Gauleiter dr Meyer oraz Reichsamtsleiter dr Leibbrandt - Ministerstwo Rzeszy dla okupowanych obszarów wschodnich

Sekretarz stanu dr Stuckart - Ministerstwo Spraw Wewnętrznych Rzeszy

Sekretarz stanu Neumann - Pełnomocnik do spraw planu czteroletniego

Sekretarz stanu dr Freisler - Ministerstwo Sprawiedliwości Rzeszy

Sekretarz stanu dr Bühler - Urząd Generalnego Gubernatora

Podsekretarz stanu Luther - Ministerstwo Spraw Zagranicznych

SS-Oberführer Klopfer - Kancelaria Partii

Dyrektor ministerialny Kritzinger - Kancelaria Rzeszy

SS-Gruppenführer Hofmann - Główny Urząd do Spraw Rasowych i Osiedleńczych

SS-Gruppenführer Müller
SS-Obersturmbannführer Eichmann - Główny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy

SS-Oberführer dr Schoengarth dowódca Policji Bezpieczeństwa i SD w Generalnej Guberni - Policja Bezpieczeństwa i SD

SS-Sturmbannführer dr Lange komendant Policji Bezpieczeństwa i SD na generalny okręg Łotwa, jako zastępca dowódcy Policji Bezpieczeństwa i SD na Komisariat Rzeszy Ostland.- Policja Bezpieczeństwa i SD

II. Szef Policji Bezpieczeństwa i SD Obergruppenführer SS Heydrich oznajmił na wstępie, że marszałek Rzeszy udzielił mu pełnomocnictw odnośnie poczynienia przygotowań do ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej w Europie i zaznaczył, że zwołano tę konferencję w celu wyjaśnienia podstawowych problemów. Wyrażone przez marszałka Rzeszy życzenie przesłania mu zarysu obejmującego organizacyjne, rzeczowe i materialne sprawy związane z ostatecznym rozwiązaniem kwestii żydowskiej w Europie, wymaga uprzedniej wspólnej narady wszystkich zainteresowanych instancji centralnych w celu uzgodnienia linii działania.

Kierownictwo przy opracowywaniu ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej, należy centralnie do reichsführera SS i szefa niemieckiej policji (szefa Policji Bezpieczeństwa i SD) bez względu na granice geograficzne.

Szef Policji Bezpieczeństwa i SD złożył następnie krótką relację o walce prowadzonej dotychczas z tym przeciwnikiem. Najistotniejszymi momentami w niej są:
a/ wyparcie Żydów z poszczególnych dziedzin życia niemieckiego narodu,
b/ wyparcie Żydów z przestrzeni życiowej niemieckiego narodu.

W przebiegu realizacji tych dążeń rozpoczęto wzmocnioną i planową akcję przyspieszającą emigrację Żydów z terytorium Rzeszy - co stanowiło jedynie możliwe rozwiązanie tymczasowe.

Na podstawie zarządzenia marszałka Rzeszy utworzono w styczniu 1939 r. centralny urząd państwowy do sprawy żydowskiej emigracji, którego kierownictwo powierzono szefowi Policji Bezpieczeństwa i SD. Głównym zadaniem tego urzędu było:
a/ podjąć wszelkie kroki celem p r z y g o t o w a n i a intensywniejszej emigracji Żydów,
b/ k i e r o w a c falą emigracyjną,
c/ w p o s z c z e g ó l n y c h p r z y p a d k a c h przyśpieszać akcję emigracyjną

Celem tych zadań było oczyszczenie w legalny sposób niemieckiej przestrzeni życiowej z Żydów.

Wszystkie instancje zdawały sobie sprawę z minusów, wynikających z takiego forsowania emigracji. Trzeba było jednakże z góry zgodzić się na nie ze względu na brak innych dróg wiodących do rozwiązania.

Kwestia ewakuacji Żydów była problematyczna nie tylko dla strony niemieckiej, również dla krajów, do których fale emigracyjne były planowo skierowane. Rządy poszczególnych krajów podwyższyły opłaty związane z przyjęciem emigrantów, zaostrzono przepisy emigracyjne, ponadto porty były przepełnione. Te i szereg innych czynników utrudniały akcję emigracyjną Żydów. Mimo tego od momentu dojścia Hitlera do władzy do 31. 10.1941 wyemigrowało z Niemiec ok. 537.000 Żydów, w tym:

od 30.01.1933 z Rzeszy - ok. 360.000

od 15.3.1938 z Marchii Wschodniej - ok. 147.000

od 15.3.1939 z Protektoratu Czechy Morawy - ok. 30.000

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]
Byłem CHIBA tuż przed publikacją książki Toma Segeva "Siódmy milion" na stronie internetowej konferencji w Wanssee i tych liczb nie widziałem ani tego tekstu. Obowiązywała przecież "prawda" o tym, że cało wyszło z Zagłady około 30 -50 tysięcy niemieckich Żydów.

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

A tak ten fakt opisuje Tom Segev:

Na początku 1933 roku w Niemczech żyło około pół miliona obywateli pochodzenia żydowskiego, czyli mniej więcej jeden procent populacji; kolejne 200 tysięcy mieszkało w Austrii. Jedna trzecia Żydów z tych krajów została zamordowana; pozostałym udało się wydostać. Osiedlili się w krajach na całym świecie; do Palestyny skierował się zaledwie co dziesiąty; w sumie od 50 do 60 tysięcy osób - pierwsi uchodźcy od Hitlera. Stanowili 20 procent wszystkich przybywających tu podczas dwunastu lat istnienia Trzeciej Rzeszy, ale w ciągu dwóch lat poprzedzających wybuch drugiej wojny światowej z Niemiec i Austrii przybyła aż połowa emigrantów*** Byli przerażeni i zagubieni, wyrwani z kraju który kochali. Świadomość, że popełnili błąd, lokując tam uczucia, a także potrzeba emigracji do odległej ziemi były dla nich katastrofą - nie wzniesieniem się, jak w dosłownym znaczeniu hebrajskiego słowa alija, oznaczającego przeprowadzkę do Ziemi Izraela - ale upadkiem. Była to smutna historia.
W Palestynie nazywano ich JEKE.

***
Wszystkie dane statystyczne oparte są na szacunkach, które częściowo różnią się od siebie. Różnice te wynikają miedzy innymi z zastosowania różnych metod obliczeniowych - zależnie od tego, czy uwzględniono pochodzenie, czy też obywatelstwo, a a także w zależności od tego, jakie granice Rzeszy wzięto pod uwagę. Szersza dyskusja na temat statystyk dotyczących emigracji Żydów niemieckich zob. Herbert A. Strauss, "Jewish Emigration - Nazi Policies and Jewish Respondes", opublikowany w dwóch częściach w "Leo Beck Institute Yearbook" 1980 i 1981, London: Secker and Warburg, odpowiednio s. 313 nn. i 343 nn.; Eva Belling, "Die Gesselschaftliche Eingliederung der deutschen Einwanderer in Israel", Europaische Verlagsanstalt, 1967; Joaw Gelber , "Moledet chadasza[Nowa ojczyzna], Jeruszalaim: Jad Icchak Ben Cwi, Instytut Leo Becka, 1990, str.51 nn.; Szlomo Erel, ha - Jekim: chamiszim sznot alija{ Jeke - pięćdziesiąt lat aliji}, Juruszalaim: Reuwen Mass, 1985, str. 35 nn.; Miriam Gieter, "Ha - alija mi - Germania ba - szanim 1933 - 1939, klita chewratit - kalkalit mul klita chewratit" { Alija z Niemiec w latach 1933 - 1939, asymilacja społeczno - ekonomiczna a asymilacja społeczno - kulturowa}, "Katedra" 12, lipiec 1979, str. 125 nn.;zob. także Mosze Sikron, "Ha - alija le - Israel 1948 - 1953 {Imigracja do Izraela w latach 1948 - 1953}, Jeruszalaim: Centrum Falka, 1957, str. 14 nn.: "Ha - Alija bi - tkufat ha - mandat"{Imigracja w okresie Mandatu}, oraz 105 nn.: (bibliografia).
Tom Segev "Siódmy Milion" str.38

Do czasu upadku III Rzeszy do Palestyny Ben Guriona et consortes, przybyło tylko 20 tysięcy Żydów:
Porozumienie niemiecko-syjonistyczne działało aż do połowy drugiej wojny światowej. Pomogło prawie 20 tys. ludzi.
Z Niemiec do Palestyny przesłano ok. 30 mln dolarów. Nie była to imponująca suma, choć była wsparciem dla syjonistycznych przedsięwzięć. A po wojnie okazało się, że Jeke (niemieccy Żydzi), wywieźli z III Rzeszy nie tylko funty i dolary, lecz także własne życie.

Siódmy milion. Izrael – piętno Zagłady
Autor: Tom Segev
przeł. Barbara Gadomska

Wydawnictwo Naukowe PWN
[link widoczny dla zalogowanych]

Ludzi interesujących się historią Żydów XIX i XX stulecia te teksty nie szokują, mieliśmy podejrzenia że to własnie tak wyglądało.............

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Długo szukałem materiałów w googlach na temat porozumienia haavara, niestety jest tego przeraźliwie mało, tekstów sporo ale treści zero.
Nie trudno zgadnąć dlaczego? Wybrałem rosyjską wikipedię:

Соглашение Хаавара

Соглашение Хаавара или хаварское соглашение (иврит: הסכם העברה транслитерация: heskem haavara, перевод: соглашение о перемещении) было подписано 25 августа 1933 года, после трёх месяцев обсуждений Сионисткой Федерацией Германии (нем.)русск., Англо-Палестинским банком (APC) (англ.)русск. (действующим по директиве Еврейского агентства, в настоящее время Банк Леуми, иврит: בנק לאומי, дословно «Национальный Банк») и экономическими ведомствами нацистской Германии. Целью соглашения служило оказание содействия в эмиграции евреев Германии в Палестину.
В Электронной еврейской энциклопедии договор значится как «соглашение по переводу в Эрец-Исраэль части имущества эмигрантов»[1]. Встречаются написания «Гаавара» и «Ха’авара».(wiki)

Tel Awiw. Zdjęcie Banku Anglo-Palestine Bank na Herzl Street. 1930. Foto: J. Benor-Kalter lub Izchak Kalte
[link widoczny dla zalogowanych]

Bank Leumi

Bank Leumi (hebr. בנק לאומי לישראל בע"מ, Bank Leumi Le'Israel; Bank Narodowy Izraela; TASE: LEUMI) - bank uniwersalny z siedzibą w Tel Awiwie w Izraelu. Jest największym bankiem w kraju, który działał w latach 1902-1950 pod nazwą Anglo-Palestine Bank. Jest notowany na Giełdzie Papierów Wartościowych w Tel Awiwie. Bank posiada własne oddziały w wielu krajach na całym świecie[2].
Więcej na:
[link widoczny dla zalogowanych]

Nie wyczytamy tam nic o zaangażowaniu Banku Leumi w haavarę, czy w finansowanie tajnych operacji Agencji Żydowskiej w Palestynie.

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Один из митингов в Мэдисон-сквер-гарден, проводившихся с марта 1933 года. На фото митинг 15 марта 1937 года в рамках проведения антинацистского бойкота евреев США.

Бойкоты

Вскоре после прихода Гитлера к власти мировое еврейство объявило «священную войну» новому нацистскому режиму, выразившейся в экономическом и финансовом бойкоте Германии[5][6]. В то же время, когда в Европе и США в марте 1933 года «стихийно начался антинацистский бойкот»[7][8], германские нацисты в Леванте посещают киббуце, а в Германии компания Ханотеа заботится о выезде богатых немецких евреев и трансфере их валютных средств в Палестину. В ответ на еврейский бойкот Германии Геббельс ответил однодневным антиеврейским бойкотом 1 апреля 1933 года. Согласно статье в американском журнале Тайм, ассимилированные немецкие евреи выступали против проведения бойкота Германии[9].
Противоречия интересов польских и немецких евреев вылились в прямую конфронтацию на подготовительной конференции по созданию Всемирного еврейского конгресса в сентябре 1933 года в Женеве. Делегаты евреев Польши настаивали на продолжении бойкота и выступили против соглашения Хаавара. Многие евреи опасались, что пример Германии станет стандартом и будет воспринят в качестве модели для переселения евреев не только из Польши, но также из других стран Европы[10]. Немецкие евреи опасались того, что международная акция мирового еврейства по проведению антигерманского бойкота отзовётся на их положении в Германии. Курт Блюменфельд, председатель Немецкой сионистской Федерации, призывал еврейских лидеров Кракова и Львова прекратить массовые мероприятия по проведению бойкота против Германии в Польше[10]. В октябре 1933 года Курт Блюменфельд выразился более чем откровенно: «Прежде всего, бойкот вредит немецким евреям. Бойкот приводит к неблагоприятным для нас результатам»[10]. Многие деятели сионистского движения возражали против бойкота, полагая, что такая акция подрывает позиции и свободу действий движения в Германии[10].
Основатель Всемирного еврейского конгресса Нахум Гольдман в своей «Автобиографии»[11] писал, что никогда ему не было так стыдно, как в 1935 году во время беседы с министром иностранных дел Чехословакии Эдвардом Бенешем, когда он выслушивал упрёки в том, что проведением соглашения Хаавара сионисты нарушают бойкот Германии.(wiki)
...............................................................................
Ogłoszenie bojkotu gospodarczego III Rzeszy przez amerykańskie organizacje żydowskie(T. Segev określa ich jako rewizjonistów), a jednocześnie Agencja Żydowska oraz Organizacja Syjonistyczna w Palestynie i USA zwalcza ten bojkot, czym wzbudza zachwyt Hermanna Göringa, Josepha Goebbelsa, pierwszego szefa gestapo Rudolfa Dielsa a później Reinharda Heydricha, który w 1935 roku, w oficjalnej gazecie SS "Das Schwarze Korps", będzie wychwalał syjonistów w Palestynie za ich wysokie i surowe standardy rasowe, podobnie jak naziści. Ben Gurion tak jak Haydrich uważał że istnieją dwa gatunki Żydów, syjoniści i asymilanci, los tych ostatnich był mu zupełnie obojętny. II RP dopiero miała problem, bowiem cała wymiana handlowa z III Rzeszą była prowadzona przez Żydów.

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Leopold von Mildenstein

Leopold Itz, Edler von Mildenstein (30 November 1902 – November 1968[1]) was an Austrian writer and SS officer of the 1930s and 1940s who is remembered as a leader of the Nazi Party's support during the 1930s for the aims of Zionism. As a writer, he sometimes used the pen name LIM, his initials. He is sometimes styled in English "Baron," although strictly his rank of Edler, which means "nobleman," has no exact English language equivalent, the closest being "Esquire."
After the Second World War Mildenstein continued to live in West Germany, where he joined the Free Democratic Party and was elected to its Press Committee. In 1956, he went to Egypt to work for a radio station, and after the capture of Adolf Eichmann in 1960 he claimed immunity as an intelligence agent of the U. S. Central Intelligence Agency, a claim which was neither confirmed nor denied. Nothing was heard of him after 1964, when he published a book on cocktails.

From SS Official to Coke Executive - Leopold Von Mildenstein (on right)
Leopold Von Mildenstein jako rzecznik prasowy koncernu Coca-Cola w Niemczech Zachodnich
[link widoczny dla zalogowanych]
Life[edit]

Born in 1902 in Prague, then part of Austria-Hungary, Mildenstein belonged to the lowest tier of the Austrian nobility and was brought up as a Roman Catholic. He trained as an engineer and joined the Nazi Party in 1929, receiving the membership number 106,678. In 1932 he joined the SS, becoming one of the first Austrians to do so. According to his former SS colleague Dieter Wisliceny, from the First World War until 1935 Mildenstein visited the Middle East, including Palestine, several times.[2][3]
Mildenstein had taken an early interest in Zionism, even going so far as to attend Zionist conferences to help deepen his understanding of the movement. He actively promoted Zionism as a way out of the official impasse on the Jewish question: as a way of making Germany Judenrein (free of Jews). Some Zionists, whose movement had grown tremendously in popularity among German Jews since Hitler came to power, co-operated.[citation needed] On 7 April 1933, the Juedische Rundschau, the bi-weekly paper of the movement, declared that of all Jewish groups only the Zionist Federation of Germany was capable of approaching the Nazis in good faith as "honest partners.[4][5]"[citation needed] The Federation then commissioned Kurt Tuchler to make contact with possible Zionist sympathisers within the Nazi Party, with the aim of easing emigration to Palestine, and Tuchler approached Mildenstein, who was asked to write something positive about Jewish Palestine in the press. Mildenstein agreed, on condition that he be allowed to visit the country in person, with Tuchler as his guide. So, in the spring of 1933 an odd little party of four set out from Berlin, consisting of Mildenstein, Tuchler and their wives. They spent a month together in Palestine,[2][6] Mildenstein himself remaining for a total of six months before his return to Germany as an enthusiast for Zionism. He even began to study Hebrew.[7]
On his return, Mildenstein's suggestion that the solution to the Jewish problem lay in mass migration to Palestine was accepted by his superiors within the SS. From August 1934 to June 1936 Mildenstein was put in charge of the Jewish Desk with the title of Judenreferent in the headquarters of the Sicherheitsdienst (SD), the Security service of the SS, Section II/112; his title meaning that he was responsible for reporting on "Jewish Affairs," under the overall command of Reinhard Heydrich.[8] During those years Mildenstein favoured a policy of encouraging Germany's Jewish population to emigrate to Palestine, and in pursuit of this policy he developed positive contacts with Zionist organizations. SS officials were even instructed to encourage the activities of the Zionists within the Jewish community, who were to be favoured over the assimilationists, said to be the real danger to National Socialism. Even the anti-Jewish Nuremberg Laws of September 1935 had a special Zionist provision, allowing the Jews to fly their own flag.[2][6]
Adolf Eichmann, later one of the most significant organizers of the Holocaust, believed that his big break came in 1934, when he had a meeting with Mildenstein, a fellow-Austrian, in the Wilhelmstrasse and was invited to join Mildenstein's department.[9][10] Eichmann later stated that Mildenstein rejected the vulgar anti-semitism of Streicher. Soon after his arrival in the section Mildenstein had given him a book on Judaism by Adolf Boehm, a leading Jew from Vienna.[11]
Between 9 September and 9 October 1934 the Nazi Party Berlin newspaper Der Angriff, founded and controlled by Joseph Goebbels, published a series of twelve pro-Zionist articles by Mildenstein under the title A National Socialist Goes to Palestine. In honour of his visit, the newspaper issued a commemorative medallion, with the swastika on one side and the Star of David on the other.[2][6]
In the summer of 1935, then holding the rank of SS-Untersturmführer, Mildenstein attended the 19th Congress of the Zionist Organization in Lucerne, Switzerland, as an observer attached to the German Jewish delegation.[12] Mildenstein's apparently pro-Zionist line was overtaken by events, and after a dispute with Reinhard Heydrich in 1936 he was removed from his post and transferred to the Foreign Ministry's press department. He had fallen out of favour because migration to Palestine was not proceeding at a fast enough rate. His departure from the SD also saw a shift in SS policy, marked by the publication of a pamphlet warning of the dangers of a strong Jewish state in the Middle East, written by another "expert" on Jewish matters who had been invited to join Section II/112 by Mildenstein himself, Eichmann.[2][13] Mildenstein was replaced as the head of his former section by Kuno Schroeder.[14] Later in December 1939, Eichmann was made chief of the Jewish Department Referat IV B4 of the RSHA, which the SD became a part in September, 1939.[15][16]
As Germany moved into the Second World War, Mildenstein continued to write propaganda articles and books. After the war, his "Around the Burning Land of the Jordan" (1938)[17] and "The Middle East Seen from the Roadside" (1941)[18] were placed on the list of proscribed literature in the Soviet occupation zone and later in the German Democratic Republic.
Like the Haavara Agreement, Mildenstein's 1933 visit to Palestine and the medal to commemorate it were later sometimes used by anti-Israel authors to argue that there was a relationship between Nazism and Zionism.[2]
[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Подготовка и действие соглашения

Леопольд фон Мильденштейн, начальник отдела СД по делам евреев, в 1933 году по согласованию с руководством сионистского движения посетил Палестину. Впечатления от долговременного визита (полгода) фон Мильденштейна с санкции Геббельса публиковались в газете «Der Angriff» в 1934 году. Тогда же в Германии в эйфории был выпущен памятный медальон с надписями на стороне со звездой Давида «EIN NAZI FÄHRT NACH PALÄSTINA» (Нацист путешествует в Палестину) и на стороне со свастикой: «UND ERZÄHLT DAVON IM Angriff» (и рассказывает об этом в Ангриффе)[12].
Деятельное участие в массовой алии немецких евреев из Германии в 1933 году принимал член правления Сионистской организации и Еврейского агентства Хаим Арлозоров [13]. Во время обучения в Германии Хаим Арлозоров познакомился с будущей супругой Геббельса Магдой, которая была подругой его сестры. Магду с Хаимом связывала не только многолетняя дружба, но также любовные отношения и увлечённость сионизмом. По словам Беллы Фромм, если бы Магда не встретила Геббельса, она вполне могла оказаться «…в каком-нибудь киббуце в Палестине с оружием в руках и стихом из Торы на устах»[14].
Главной движущей силой при выработке условий соглашения Хаавара стал Хаим Арлозоров. Для этой цели он специально приехал из Палестины в Германию в 1933 году. Активное содействие исходило от польского сиониста адвоката Сэма Коэна и лидеров сионизма Вейцмана и Бен-Гуриона. Условием выезда было внесение каждым евреем суммы 1000 фунтов стерлингов, в определённых случаях 2000 фунтов стерлингов, на банковский счёт. На эти средства компания Хаавара закупала немецкие товары для экспорта из Германии в Палестину. Таким образом, нарушался бойкот на импорт товаров из Германии. После прибытия на место репатриант получал эквивалент внесённой в Германии суммы в палестинских фунтах, приравниваемых к фунтам стерлингов.
Пример сертификата, который выдавала компания Хаавара выезжающему в Палестину еврею, приводится в серии «Heritage: Civilization and the Jews» (PBS)[15].
Переговоры сионистского движения с официальными представителями нацистской Германии вызвали гнев определённой, но не всей части еврейства[10]. Проявилось противоречие социальных, экономических и политических мотивов в среде мирового еврейства. Столкнулись интересы польских не ассимилированных и немецких ассимилированных евреев. Для экономики Польши был важен импорт из Германии. Согласно польской статистике 1932 года, приблизительно 1/5 польского импорта было произведено в Германии[10]. Несмотря на то, что главная роль в торговле Германии с Польшей принадлежала евреям обеих стран, заинтересованных во взаимовыгодных сделках, еврейская экономическая организация и ассоциация еврейских торговцев настаивали на организации движения за бойкот в Польше и призывали широкие слои еврейского общества для его поддержки[10]. Ашкеназим Германии просили прекратить еврейский бойкот, противоречащий их экономическим интересам, а раввины Польши не желали идти ни на какие уступки новому нацистскому режиму Германии, кардинально изменившему политический курс Веймарской республики. Именно поэтому Еврейское агентство до 1935 года маскировало свою роль в соглашении и пыталось представить его как экономический договор между частными[10], а не официальными сторонами.
Следует подчеркнуть, что в то время у Гитлера не было никаких планов по поголовному уничтожению евреев. Каждая сторона, как сионисты, так и нацисты, извлекала свою выгоду из создавшегося положения, в противном случае само заключение соглашения было бы немыслимым. Нацистам были выгодны планы сионизма по эмиграции еврейского населения из Германии в Палестину. Немецкий дипломат, глава ближневосточного отдела Имперского министерства иностранных дел Вернер Отто фон Хентиг, с отвращением относившийся к антисемитской риторике нацистов и стремившийся спасти германских евреев от притесняющего их режима[16], также поддерживал повышение концентрации еврейских эмигрантов в Палестине в качестве противодействия политике Великобритании в регионе[17]. Сам Гитлер отнёсся критически к идее договора с сионистами, однако впоследствии стал его поддерживать, причём продолжал делать это вплоть до 1939 года[18].
Впервые действие договора забуксовало после начала вооружённых столкновений немцев и немецких евреев, выступавших против Франко на стороне коммунистов в гражданской войне в Испании. Эмиграция евреев из Германии полностью прекратилась с началом Второй мировой войны.
Соглашение Хаавара(wiki)

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Итоги

Выполнение договорённостей тайного соглашения Хаавара благоприятнейшим образом способствовало созданию государства Израиль. Этому способствовал трансфер денежных средств и импорт товаров из Германии в Палестину[19]. Сионисты настояли на том, чтобы по условиям договора трансфер валютных средств из Германии осуществлялся исключительно в Палестину, а не в другие страны. Согласно Эдвину Блэку, за время действия соглашения Хаавара из Германии в Палестину выехало около 60 тысяч евреев и было переведено 100 млн. дол. США. Выезжающие из Третьего рейха ашкеназим нарушали установленные квоты вывоза валютных средств. «По оценкам немецкого министерства финансов, эмигранты вывезли нелегально из Германии свыше 40 млн. марок наличными деньгами»[1].
Из Германии в Палестину прибывали не только финансовые средства, но также и бизнесмены, врачи, учёные и другие квалифицированные специалисты, поскольку по соглашению Хаавара поток еврейских эмигрантов направлялся туда же — в Левант. Благодаря этому значительно увеличилась численность еврейского меньшинства в Палестине. По данным проведённой в условиях всемирного еврейского бойкота переписи населения, в Германии проживало 503 900 евреев[1]. Из них эмигрировало, по разным данным, от 267 000[20] до более чем 347 000[1] немецких евреев. Из этого числа около 60 тысяч переехало в Палестину согласно соглашению Хаавара. При этом в Палестине значительно возрос процент еврейского населения. Согласно переписи населения подмандатной Палестины 1931 года её население составляло 1,035 миллиона человек, в том числе 174,6 тысяч евреев[21]. К 1936 году еврейское население Палестины достигло численности 400 тысяч человек, или 31 % от общего числа жителей[22]. После Второй мировой войны численность евреев Палестины составила 33 % по сравнению с 17 % в 1931 году.
Соглашение Хаавара(wiki)
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
.....................................................................................
Do Palestyny z III Rzeszy trafiło 50 - 60 tysięcy wybrańców, a z II RP ponad 120 tysięcy „nielegalnych” Żydów z Polski(maapilim), dzięki polskiemu rządowi i wywiadowi(Dwójka) wspierającego i współfinansowującego akcję Władimira Żabotyńskiego prowadzoną pod pozorem ruchu turystycznego.
Na certyfikat od Agencji Żydowskiej nie mieli szans.

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Ben Gurion uważał, że w każdym Żydzie tkwi syjonista i asymilant. Walka między nimi, powiedział, to "najpilniejsza narodowa kwestia moralna" stojąca w tej chwili przed Żydami*. "Asymilanci zawsze głosili walkę z antysemityzmem" - stwierdził.
Teraz przybrało to formę "bojkotu" wymierzonego przeciwko Hitlerowi. Syjonizm zawsze {opowiadał się za} niepodległością narodu żydowskiego w jego ojczyźnie. Ostatnio niektórzy syjoniści dołączyli do chóru asymilantów, do "wojny" z antysemityzmem. My jednak powinniśmy udzielić syjonistycznej odpowiedzi na katastrofę, zagrażającą niemieckim Żydom - zmienić tę katastrofę w szansę rozwoju naszego kraju, uratować życie i majątek Żydów z Niemiec Ta akcja ratownicza ma pierwszeństwo przed wszystkimi innymi.
Koncentrowanie się na bojkocie, zakończył, byłoby "moralną klęską" o wymiarach niemających precedensu**
Słowa Ben Guriona wywołały zdecydowaną reakcję. "Cały ten entuzjazm na lewicy by nie istniał, gdyby instytucje związane z Mapai nie ciągnęły korzyści {z porozumienia}" - irytował się "Doar ha-Jom"***
Bardziej umiarkowanie prawicowy "Ha-Boker" określał przemówienie Ben Guriona jako "banalne i próżne", równocześnie NIEODPOWIEDZIALNE i OBRAŹLIWE. Zawsze będą istnieć Żydzi mieszkający w innych krajach, stwierdzał dziennik, uznając używanie słowa "asymilant" za "szczyt demagogii"****

*
Ha-wikuach be-szeelat ha-haawara be-jesziwat ha-Waad ha- Leumi, s.4
**
Dawid Ben Gurion w Komitecie Wykonawczym Agencji Żydowskiej(Sochnut), 23 listopada 1935, Centralne Archiwum Syjonistyczne.
***
B.D., Me-inianej ha-jom {Bieżące zagadnienia}, "Doar ha-Jom", 13 grudnia 1935, s.2.
****
Le-neumo szel Dawid Ben Gurion ba-Waad ha-Leumi{O przemowie Dawida Ben Guriona na posiedzeniu Rady Narodowej}, {artykuł niepodpisany}, "Ha-Boker", 17 grudnia 1935, s.1.

Tom Segev "Śiódmy milion"
str.30

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Przed odbywającymi się latem 1933 roku wyborami delegatów do XVIII Kongresu Syjonistycznego najważniejszą kwestią była HAAWARA. Rewizjoniści odrzucali wszelkie kontakty z narodowosocjalistycznymi Niemcami. Mówili, że uwłaczają one honorowi narodu żydowskiego; Żabotyński używał określeń: "podłe, haniebne i godne pogardy"*
Prasa rewizjonistyczna piętnowała teraz Organizację Syjonistyczną i Agencję Żydowską jako "sojuszników Hitlera", ludzi, którzy "podeptali żydowski honor, żydowskie sumienie i żydowską etykę [...], ciemne typy, które zarabiają na kłopotach Żydów i ziemi Izraela [...], nędzników, którzy przyjęli rolę agentów Hitlera w Palestynie i na całym Bliskim Wschodzie [..], zdrajców [...], oszustów, którzy pożądają rządów Hitlera**
Syjonistycznemu establishmentowi trudno było zwalczać emocjonalny sprzeciw rewizjonistów wobec kontaktów z Niemcami. Tak wówczas, jak i wielokrotnie w kolejnych latach, przywódcy Mapai opowiadali się za podejściem bardziej umiarkowanym, niż sobie tego życzyła większość ich wyborców; z tego też powodu Mapai próbowała - a miała to czynić w późniejszych sporach - ukryć szczegóły kontaktów, także te DOTYCZĄCE HAAWARY. Przyznano się do nich dopiero, gdy wyciekły do prasy. Nawet wtedy jednak przywódcy Mapai i Organizacji Syjonistycznej wysuwali jedynie czysto praktyczne uzasadnienia; to co proponują, nie przysparza narodowi chwały; mówią jedynie o realistycznych celach, o tym, co wykonalne, co da się zrobić.
*
Cytat za: Gelber, Ha-mediniut ha-cijonit we-heskem ha-haawara 1933 - 1935, s.129
**
Mi-sitrej ha-transfer {Tajemnice trasferu}, "Ha-Jarden", 10 listopada 1935, s.1; Erwat ha-haawara {Hanba porozumienia haawara}, "Ha-Jarden", 13 listopada 1935, s.2.
Tom Segev "Siódmy Milion"
str.27

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Na net zawsze można liczyć.
Szczęśliwie znalazłem "gotowca" w tym temacie:

ŻYDOWSKI „MATERIAŁ LUDZKI”.

Organizacją żydowską, która w latach 30. ubiegłego stulecia zajmowała się imigracją Żydów m.in. z Europy do Palestyny była tzw. Agencja Żydowska. To właśnie w Palestynie powstawało wówczas, zgodnie z założeniami syjonistów, państwo żydowskie. Co pół roku Agencja, w porozumieniu z Brytyjczykami, wydawała określoną liczbę certyfikatów imigracyjnych. Przyjazd do Palestyny był więc dla Żydów reglamentowany. Dlaczego?

Wzrost liczby imigrantów żydowskich powodował napięcia między Żydami i palestyńskimi Arabami. Dochodziło do walk zbrojnych i zamieszek. Brytyjczycy reagowali wówczas w typowy dla siebie sposób: ograniczali liczbę certyfikatów imigracyjnych dla Żydów. Chcieli mieć w Palestynie spokój. Tymczasem syjoniści dążyli do tego, aby sprowadzić do Palestyny jak największą liczbę Żydów, zasiedlić ten obszar, wyprzeć stąd Arabów (m.in. poprzez zmianę struktury zaludnienia Palestyny!) i stworzyć tutaj państwo żydowskie. Takie było ich oficjalne stanowisko. Ale czy rzeczywiście tak było? Czy Ben Gurion i jego ekipa naprawdę chcieli widzieć w Palestynie wszystkich Żydów zebranych z całego świata?

Po pierwsze, trudno było tego dokonać, zwłaszcza, że Brytyjczycy ograniczali liczbę legalnych żydowskich emigrantów do Palestyny. Czas naglił, bowiem po dojściu Hitlera do władzy w Niemczech, nad Żydami zaczęły zbierać się ciemne chmury. Sytuacja stawała się coraz poważniejsza i stawało się jasne, że wiza imigracyjna do Palestyny mogła być dla setek tysięcy Żydów w Europie nadzieją i szansą na życie. Paradoksalnie, może się wydawać, że sytuacja ta sprzyjała syjonistom. Hitler i naziści stali się „straszakiem” na opornych Żydów, którzy nie chcieli wyemigrować do Palestyny, byli też argumentem dla syjonistów na to, że ci obrali właściwa drogę: emigracja wszystkich Żydów do Palestyny i stworzenie tutaj samodzielnego państwa. Wszystko układało się więc po myśli syjonistów, choć może to brzmieć „trochę makabrycznie”. Teraz, trzeba było tylko sprowadzić wszystkich Żydów do Palestyny. Ale czy wszystkich?

Ben Gurion sprzeciwiał się np.: nielegalnej imigracji tzw. haapali. Uważał, że nielegalni imigranci żydowscy nie powinni być wpuszczani do Palestyny mimo iż wiedział, że nielegalna imigracja to jeden z najlepszych sposób na uratowanie wielu Żydów z rąk nazistów w Europie. Ben Gurion zdawał sobie sprawę, że legalne działania tzn. wizy imigracyjne przydzielane Agencji Żydowskiej przez Brytyjczyków, nie załatwią sprawy i nie uratują Żydów przed Hitlerem. Wiz było najzwyczajniej w świecie za mało! Mimo to, przywódca żydowski sprzeciwiał się nielegalnej imigracji. Dlaczego? Tłumaczył to względami moralnymi, w rzeczywistości jednak bał się nielegalnych imigrantów. Byli to bowiem najczęściej ludzie o innych niż rządząca partia Ben Guriona - Mapai, poglądach politycznych. Rekrutowali się głównie z ruchu kibucowego i rewizjonistycznego. Nie mogąc kontrolować „nielegalnych” (maapilim) Ben Gurion i syjoniści byli przeciwni ich przyjazdom do Palestyny. Byli zwolennikami selektywnej imigracji, a przeciwnikami imigracji masowej, ewakuacji Żydów z Europy. Odmienne zdanie od nich miał m.in. przywódca rewizjonistów żydowskich Żabotyński, ale nie on decydował…

Mapai (socjaliści) i Ben Gurion nie chcieli widzieć w Palestynie wszystkich Żydów, ale tylko tych wybranych przez siebie. Już po wojnie, oskarżono Ben Guriona o to, że mógł uratować setki tysięcy Żydów, a nie uczynił tego. Sprawa nie była jednak taka prosta jak mogłoby się wydawać. Wielu Żydów nie chciało opuszczać Europy, w tym także Niemiec. Kiedy ich sytuacja pogorszyła się, m.in. po dojściu Hitlera do władzy w Niemczech, większość Żydów „nagle” chciała się wydostać z Niemiec. Wtedy jednak na ich drodze stanęli Brytyjczycy utrudniający im wyjazd do Palestyny (wizy imigracyjne). Jedyną drogą pozostawała nielegalna imigracja. Gdyby Agencja Żydowska wsparła tę formę ucieczki swoich rodaków z Europy, prawdopodobnie udałoby się uratować wielu ludzi. Tyle, że tego nie zrobiono…

Kto zatem według Ben Guriona i syjonistów mógł otrzymać certyfikat imigracyjny uprawniający go do wyjazdu do Palestyny, a kto nie mógł na to liczyć? Preferowano młodych i zdrowych syjonistów, najlepiej z rolniczym wykształceniem, wyrażających wolę pracy na roli. Nowi osadnicy mieli być pionierami zakładającymi gospodarstwa rolne i uprawiającymi ziemię lub robotnikami w fabrykach, wszyscy o poglądach socjalistycznych. Nowe państwo żydowskie miało być bowiem, według założeń, krajem rolniczym. Oceniano więc ludzi pod kątem przydatności dla nowego kraju. Takie były kryteria doboru Żydów do nowego państwa żydowskiego. Ci, którzy nie spełniali stawianych im wymogów, mieli małe szanse, aby wyemigrować z Europy do Palestyny.

Doszło nawet do tego, że w związku z emigracją z Niemiec do Palestyny m.in. inwalidów, Stowarzyszenie Imigrantów Niemieckich w Palestynie zaprotestowało pisząc w oswiadczeniu: „Materiał ludzki przybywający z Niemiec jest coraz gorszy. Nie są ani zdolni, ani chętni do pracy i wymagają pomocy społecznej”. Wkrótce Stowarzyszenie przesłało do Berlina listę osób, którym nie powinno się pod żadnym pozorem wydać certyfikatu imigracyjnego. Również niektórzy urzędnicy Agencji Żydowskiej protestowali przeciwko przyjmowaniu chorych i potrzebujących imigrantów. Były nawet pomysły, aby niektóre takie „przypadki” na powrót odsyłać do Niemiec. Hitler się cieszył, a naziści po cichu tryumfowali. Oni też wkrótce mieli używać wobec Żydów określenia „materiał ludzki”. Tyle, że tym razem, ten „materiał” miał być gazowany i palony w Auschwitz…

Syjoniści mieli własną wizję nowego państwa żydowskiego i nie widzieli w nim miejsca dla m.in. żydowskich więźniów z Dachau (negocjowano zwolnienie 120 z nich z władzami niemieckimi), „klientów pomocy społecznej” i „biznesmenów z dziećmi”. Utrudniony wjazd do Palestyny mieli również Żydzi powyżej 35 roku życia, a kupcy, bankierzy i biznesmeni byli „niepożądanym materiałem ludzkim”. Rozważano nawet możliwość ograniczenia liczby certyfikatów imigracyjnych dla Żydów z Niemiec, jeśli „materiał ludzki” przysyłany stamtąd przez Agencję Żydowską, nie poprawi swojej jakości.

Im bliżej było wojny, tym jasne stawało się dla wszystkich, że wiza imigracyjna jest ratunkiem i przepustką do życia. Tyle, że nie była to przepustka dla wszystkich…

Źródło: T. Segev, Siódmy milion. Izrael – piętno zagłady, PWN, Warszawa 2012.
[link widoczny dla zalogowanych]

Ja pisząc ten wątek myślę o ponad 3 milionach Polskich Żydach.
Haavara nie była dla nich żadną szansą, było ICH po prostu za dużo a ponadto dlaczego mieli opuszczać ziemię na której się urodzili i darzyli miłością?
Jest ważniejsze pytanie, czy doszłoby do Zagłady Żydów bez haavary?
W takim rozmiarze?

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Jedyny sprawiedliwy.

To zdjęcie zostało zrobione 13 czerwca 1936 roku podczas wodowania okrętu szkolnego "Horst Wessel". Widać na nim wyraźnie "człowieka, który nie salutował Hitlerowi". To August Landmesser - poznajcie jego historię.

Młody Landmesser w 1931 roku wstąpił do NSDAP, by mieć większe szanse na znalezienie pracy, którą ostatecznie znalazł w stoczni "Blohm + Voss" w Hamburgu. W 1935 roku zaręczył się z Żydówką Irmą Eckler i wystąpił z partii. Rok później urodziła im się córka - Ingrid. W 1937 roku, w związku z nasilającymi się prześladowaniami ludności żydowskiej, postanowili uciec do Danii.
Niestety, zostali złapani, a rodzina nie uniknęła represji związanych z pochodzeniem kobiety. W 1937 roku August Landmesser został osadzony w więzieniu za "zhańbienie rasy". Wyszedł na wolność 27 maja 1938 roku z powodu braku wystarczających dowodów (tłumaczyli się, że nie wiedzieli, że Irma jest "w pełni Żydówką"). Para w dalszym ciągu publicznie demonstrowała swój związek, co skutkowało aresztowaniem ich przez Gestapo 15 lipca 1938 roku.

August Landmesser został skazany na 2,5 roku pobytu w obozie koncentracyjnym w Borgermoor.
Irma Eckler została wysłana do więzienia w Fuhlsbuttel, gdzie na świat przyszła druga córka pary - Irene. Następnie kobieta została przeniesiona do obozu koncentracyjnego dla kobiet w Oranienburgu, potem do Lichtenburga, by ostatecznie trafić do obozu w Ravensbruck, gdzie najprawdopodobniej w kwietniu 1942 roku wraz z 14 tysiącami innych Żydów została zabita.
Córeczki rozdzielono; Irene trafiła do rodziny zastępczej, a Ingrid pozwolono zamieszkać z babcią.

W 1941 roku August Landmesser wyszedł z więzienia i pracował w firmie transportowej "Pust". W lutym 1944 roku został przymusowo wcielony do jednostki karnej, 999 Batalionu Piechoty. Najprawdopodobniej zginął podczas walk w Chorwacji 17 października 1944 roku.

Historia ta ujrzała światło dzienne, gdy Irene Eckler rozpoznała na zdjęciu w gazecie "Die Zeit" z 22 marca 1991 roku swojego ojca.
[link widoczny dla zalogowanych]

Historia jedna z wielu dotycząca dramatów związków małżeńskich niemiecko- żydowskich w III Rzeszy. Odwaga i determinacja Augusta Landmessera w obronie RODZINY, budzi najwyższe uznanie i szacunek dla takiej postawy tego konkretnego CZŁOWIEKA , w takim czasie i w takim otoczeniu!

[link widoczny dla zalogowanych]

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

[link widoczny dla zalogowanych]

Potrzebna i mówiąca prawie wszystko w temacie notka 1Maud na Salonie 24:

List Polki do Kongresu USA. O moralności.

„Świat powinien wykorzystać okazję do oddania sprawiedliwości tym, którzy tak bardzo jej nie doświadczyli". W oryginale tego wezwania użyto słowa Polska. Pozwoliłam sobie dodać jeszcze ten cytat:

"Naprawdę złodziejem jest nie ten, kto ukradł potrzebną mu rzecz, lecz ten, który posiada rzeczy zbędne dla niego, a konieczne innym; tak czynią bogaci." Fernando Pessoa
Panowie senatorowie,

Wasz list nawołujący do zaspokojenia roszczeń środowisk Żydowskich musi napawać mnie i moich rodaków smutkiem. Bo jego przesłanie oznacza, że nie odrobiliście lekcji z historii. Wszystkim stronom wiadomo, że nie ma przepisów prawa, właściwych do zastosowania w tej sprawie. W prawodawstwie światowym mienie bez spadkobiorcy przechodzi na własność państwa spadkodawcy. Ustawa 447, nawiązując do deklaracji Teresińskiej, próbuje stworzyć takie formy nacisku, aby umożliwić wymuszenie na Polsce restytucji majątku i zwrotu tzw., mienia bezspadkowego. W podtekście ewidentnie jest użycie, nieopisanych wyraźnie, ale restrykcji wobec Polski. Co do restytucji, –komu się ona moralnie należy.
Gdybyście Panowie przerobili wspomnianą lekcję, wzięlibyście pod uwagę wymowę aspektów moralnych swoich nacisków. Zrozumiałe dla nas jest żądanie środowisk żydowskich- każdy chciałby dostać, co mu się mniej lub bardziej zasadnie- należy. Niezrozumiałe jest to, że ulegając lobby organizacji żydowskich w USA i Izraelu, pomijacie kompletnie uzasadnione prawa, (także wynikające z wielowiekowych krzywd i zaniedbań -zarówno byłych sojuszników Polski i Polaków jak i jej ciemiężców) -wobec Polski i Polaków. Chcemy Wam pomóc. Przez skróconą lekcję historii Polski.
Holocaust Żydów, był faktem niezaprzeczalnym. Jak niezaprzeczalne jest to, że przez kilka wieków Polacy musieli budować swoje majątki od nowa. Budować i oddawać.
Głównym przesłaniem do szybkiego uregulowania przepisów restytucyjnych, ( mimo zauważenia, ze słowiańscy Polacy również nie odzyskali mienia) jest tak naprawdę oddanie sprawiedliwości jednej nacji: formułuje ją dosadnie organizacja żydowska. Wzywając Polskę do restytucji mienia, kolejny raz sankcjonując „ograbianie” Polaków. Bo kto ma dzisiaj spłacać majątki zagrabione przez komunistów? Ano potomkowie wielokrotnie ograbianych z niego Polaków. Ograbianego z majątku materialnego i potencjału intelektualnego do tego, aby ten majątek wytwarzać i pomnażać przez całe pokolenia. Bo równocześnie z samym zaborem mienia wielokrotnie likwidowano ogromną liczbę polskiej inteligencji. Inteligencja ginęła pod zaborami. W drodze i na Syberii, w sowieckich obozach pracy, była wieszana na rynkach Wielkopolski, wywożona do niemieckich obozów koncentracyjnych (Auschwitz był pierwotnie obozem dla Polaków!),umierała wskutek morderczej pracy przymusowej. Jej kwiat został zamordowany w Katyniu, Miednoje i Charkowie. Byli mordowani metodycznie, dlatego że mieli większy potencjał dla Polski od innych. A Polska miała znowu nie istnieć. Tego chciał Hitler, do tego dążył Stalin. Inni, z uwagi na zaangażowanie w AK czy armię Andersa, nie mogli powrócić do Ojczyzny. Bo „niedobitki” z poprzedniego wyrzynania inteligencji lądowały w ubeckich więzieniach i były mordowanie po wojnie.CDN

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

-(123 lata Polska była pod zaborami, wielokrotnie Polacy tracili majątek konfiskowany przez zaborców).

-Podczas najazdu na Polskę w 1939 przez Niemcy hitlerowskie i ZSRR kolejny raz konfiskowano majątek Polaków.

- wskutek działań wojennych, odradzający się w okresie międzywojennym potencjał gospodarczy państwa polskiego i majątki prywatne zostały zagrabione (Niemcy, ZRSS) bądź zniszczone.

-Polacy nigdy nie otrzymali rekompensat w w/w zakresie
- Polacy stanowili jedną z najliczniejszych grup (liczącą od 2,5–3,5 miliona osób) cudzoziemskich robotników zatrudnionych przymusowo w czasie drugiej wojny światowej w niemieckiej gospodarce.

- Za zgodą sojuszników w walce podczas II WŚ – Polska dostała się w strefę kolejnego tyrana – komunistów ZSRR.

- w zamian za pola Ukrainy, Białorusi, Litwy, miasta i miasteczka polskich Kresów otrzymali nowe ziemie Zachodnie. Zrujnowane w działaniach wojennych, lub metodycznie rozkradzione i zniszczone przez sojuszniczą armię radziecką.
Kolejny raz Polacy odbudowywali swoje państwo prawie od zera. Podczas gdy Niemcy rozkwitały gospodarczo i szybko stały się potęga ekonomiczna, często przy udziale tych samych firm, które funkcjonowały w czasie wojny dzięki niewolniczej pracy robotników przymusowych, ci ostatni powoli, mozolnie budowali swoją przyszłość.
Straty i fakty:
1.Fakty: 3/4 sztetli żydowskich było poza granicami obecnej Polski.
2.Z 3.5 mln Żydów mieszkających w 1939 roku, 1,3 mln mieszkało poza obecnymi granicami Polski.
3. Straty Polaków narodowości żydowskiej pod okupacją niemiecką: W całkowitej liczbie ofiar obywatele polscy wiary żydowskiej stanowili od 2 700 000do 3 000 000[5] , z czego około 500 000] zginęło w gettach i obozach pracy, 200 000 Żydów polskich zamordowały oddziały Einsatzgruppen. 1 400 000 do 1 800 000 spośród ogólnej liczby pomordowanych Żydów to ofiary obozów zagłady. Wojnę przetrwało ok. 500 000, w tym jedynie 100 000 Żydów pod okupacją niemiecką.
4. Straty polskie podczas II WŚ pod okupacją niemiecką: szacuje się, że łączne straty śmiertelne słowiańskiej ludności polskiej pod okupacją niemiecką wyniosły ok. 2 770 000 osób. Do grupy tej nie dolicza się ofiar zbrodni sowieckich na terenach włączonych po 1939 roku w granice ZSRR, a także nie uwzględnia ona ofiar zbrodni UPA na Wołyniu.
5.Pod okupacja sowiecką: Po upadku systemu komunistycznego w Polsce podjęto próby precyzyjnego oszacowania strat ludnościowych na wschodzie II RP po 1939 roku. Czesław Łuczak podaje liczbę około 500 tys. Polaków zabitych lub zmarłych na Kresach Wschodnich. Natomiast w wyniku danych zebranych przez Ośrodek Karta liczbę ofiar totalitarnego systemu sowieckiego obliczono na 570 tys. osób.
6.Na Wołyniu : Ofiarami mordów, których kulminacja nastąpiła w lecie 1943, byli Polacy, w dużo mniejszej skali Rosjanie, Ukraińcy, Żydzi·, Ormianie, Czesi i przedstawiciele innych narodowości zamieszkujących Wołyń. Nie jest znana dokładna liczba ofiar, historycy szacują[10], że zginęło ok. 50–60 tys. Polaków i w odwecie 2–3 tysiące Ukraińców. Rzeź rozpoczęła się w krwawą niedzielę . Poznajcie losy Polaków z Wołynia ,Panwie Senatorowie : O świcie (godzina 3.00 nad ranem) 11 lipca 1943 oddziały UPA dokonały skoordynowanego ataku na 99 polskich miejscowości, głównie w powiatach horochowskim i włodzimierskim pod hasłem Śmierć Lachom. Po otoczeniu wsi, by uniemożliwić mieszkańcom ucieczkę, dochodziło do rzezi i zniszczeń. Ludność polska ginęła od kul, siekier, wideł, kos, pił, noży, młotków i innych narzędzi zbrodni. Polskie wsie po wymordowaniu ludności były palone, by uniemożliwić ponowne osiedlenie. Była to akcja dobrze przygotowana i zaplanowana. Na przykład akcję w pow. włodzimierskim poprzedziła koncentracja oddziałów UPA w lasach zawidowskich (na zachód od Porycka), w rejonie Marysin Dolinka, Lachów oraz w rejonie Zdżary, Litowież, Grzybowica. Na cztery dni przed rozpoczęciem akcji we wsiach ukraińskich odbyły się spotkania, na których uświadamiano miejscową ludność o konieczności wymordowania wszystkich Polaków. Rzeź rozpoczęła się około godz. 3 rano 11 lipca 1943 od polskiej wsi Gurów, obejmując swoim zasięgiem: Gurów Wielki, Gurów Mały, Wygrankę, Zdżary, Zabłoćce – Sądową, Nowiny, Zagaję, Poryck, Oleń, Orzeszyn, Romanówkę, Lachów, Swojczów, Gucin i inne. We wsi Gurów na 480 Polaków ocalało tylko 70 osób; w kolonii Orzeszyn na ogólną liczbę 340 mieszkańców zginęło 270 Polaków; we wsi Sądowa spośród 600 Polaków tylko 20 udało się ujść z życiem, w kolonii Zagaje na 350 Polaków uratowało się tylko kilkunastu. Analogiczne ludobójstwo zostało przeprowadzone przez oddziały UPA na terenie Małopolski Wschodniej w pierwszej połowie 1944 rok łącznie na terenach Kresów w pogromach zginęło szacunkowo od 100 000 do 130 000 Polaków .Zatem łączna liczba ofiar, Polaków narodowości słowiańskiej w wyniku działań podczas II WŚ wyniosła, : 2770 000 + 570 000 + 120 000= 3 460 000 . To nie jest wiedza tajemna. Wystarczy zajrzeć do opracowań historyków, przenalizować oficjalne portale żydowskie, wyłuskać nawet z opracowań pana Grosa, czy wreszcie znaleźć na Wikipedii. Tylko chcieć poznać i zrozumieć. CDN

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Odszkodowania: żyjące w Izraelu ofiary nazizmu, w tym wielu polskich Żydów otrzymało odszkodowania od Niemiec bardzo wcześnie, bo już w latach 50. XX wieku na mocy Porozumienia Luksemburskiego zawartego dnia 10 września 1952 między Izraelem i Niemcami. Polacy z Polski otrzymali symboliczne odszkodowanie w roku 1991, Kolejne 800 mln euro Żydzi dostali w 2012 roku. Traktat między RFN a Izraelem z 1952 roku zagwarantował wypłatę 3,5 miliarda marek, jako zadośćuczynienie. Na tym się jednak nie zakończyło, bo Niemcy Zachodnie wspierały Tel Awiw gospodarczo i finansowo przez lata. Ostateczne szacunki mówią, że wartość tej pomocy sięgnęła nawet 60 mld marek.Czy ktokolwiek wystąpił w sprawie Polski, gdy „ Z ust Gesine Schwan - ówczesnej pełnomocniczki niemieckiego MSZ ds. współpracy z Polską –ówczesny premier Kaczyński dowiedział się, że jego słowa to "forma moralnego szantażu wobec Niemców”.? Czy polscy Żydzi z Izraela występowali w interesie odszkodowań dla swoich braci-Polaków, z którymi mieszkali od stuleci? Czy nasi sojusznicy z USA bądź UE pisali do Niemiec odezwy o zwrot zagrabionego mienia i odszkodowanie a zniszczenia wojenne?
Polacy wypłacili w ramach umów indemnizacyjnych 60 mln USD, za mienie znacjonalizowane. W 1997 roku Sejm przyjął ustawę na mocy, której Polska zwraca od lat mienie gmin żydowskich. Na tej drodze te organizacje odzyskały już wiele budynków publicznych. Powstało Muzeum Polin, władze Polski i Polacy dbają o żydowskie cmentarze.
Od ponad 2000 do 2500 niemieckich przedsiębiorstw osiągało korzyści materialne z pracy przymusowej w III Rzeszy, w tym współcześnie znane przedsiębiorstwa, jak np. , Bank,Thyssen,Krupp, IGFarben·, Bosch, DaimlerBenz, Demag, Henschel, Junkers, Messerschmitt, Philips, Siemens, czy Volkswagen oraz niemieckich filii przedsiębiorstw zagranicznych, takich jak np. Fordwerke (filia Ford Motor Company), czy Adam Opel AG (filia General Motors) - za zgodą sojuszników w walce podczas II WŚ – Polska dostała się w strefę kolejnego tyrana – komunistów ZSRR. W 1991 roku "Fundacja Polsko-Niemieckie Pojednanie objęła około miliona polskich obywateli, którzy statystycznie dostali ok. 650 zł jednorazowej wypłaty.CDN

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Polska spłaciła, co mogła. Nie załatwiła jednak ustawy restytucyjnej, mimo uwolnienia się z jarzma komunizmu. Przyczyna był jedna : państwa polskiego nie jest i nie było stać na zwroty. Czy obciążenie zwrotem tych, którzy często za grosze lub za darmo odbudowywali państwo ze zniszczeń jest moralne? Przedwojenni właściciele mają możliwość dochodzenia swoich praw. Zarówno narodowości słowiańskiej jak i żydowskiej. Jakikolwiek zwrot oznaczałby skokowy wzrost zadłużenia Polski. Kolejny raz w historii wypracowany przez siebie majątek mamy oddać, w imię moralnej rekompensaty, za działania innych!
Porównajcie sobie Panowie Senatorowie kilka liczb: Porównajmy PKB per capita w 3 państwach: w 1970 roku dochód p/c w Niemczech 2480 USD, w 2018 -48265 USD. W Izraelu: w 1970 to 6075 USD, w 2018 roku 41644. W Polsce 1970 -220 USD, w 2018 -15431 USD. Jak przez stulecia cały czas gonimy świat. A równocześnie nigdy nie byliśmy obojętni na losy Europy, świata.
Narracja o II WŚ. Im dalej od wojny tym więcej winy przypisuje się Polakom winy za Holocaust. Polacy muszą walczyć o usuwanie z mediów i podręczników światowych nazwy polskie obozy koncentracyjne. Niemcy nie musieli walczyć o zacieranie własnej identyfikacji z koszmarem wojny: od czasu ugody odszkodowawczej z Izraelem winni za Holocaust są beznarodowi naziści.Za to za bandyckie jednostki narodowości polskiej, które z inicjatywy lub wskutek manipulacji Niemców lub komunistów dokonywały zbrodniczych czynów na Żydach- stają się w narracji Narodem Polskim. Jak przeanalizować treść tego listu, ulegliście jej.
Piszecie Panowie: „ To reżim nazistowski oraz jego sojusznicy i współpracownicy, nie Polska, systematycznie konfiskowali żydowską własność podczas II wojny światowej" - przyznają sygnatariusze listu. Podkreślają zarazem, że po wojnie reżim komunistyczny w Polsce znacjonalizował majątek należący do Żydów i ludności nieżydowskiej. Wskazują, że w ciągu dekad od upadku żelaznej kurtyny ocaleni z Holokaustu Żydzi polskiego pochodzenia i ich rodziny, a także inni, przekonali się, że prawie niemożliwe jest odzyskanie odszkodowania za własność znacjonalizowaną przez polski reżim komunistyczny. (http: //www.tvn24.pl) .
Zabór mienia przez komunistów w Polsce. Zarzuca się nam, Polakom, odmawiającym zwrotu i zbulwersowanych żądaniami agresywnych organizacji żydowskich –antysemityzm i brak moralności. Wzywa do oddania majątków przejętych przez komunistów. Gdy Polacy wykrwawiali się walce o ochronę Polski przez wpływami radzieckimi, tak lekko potem oddanych pod te wpływy i zarząd mieniem przez wojennych sojuszników, tylko część z nich budowała nowy ustrój.CDN

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

Przypomnijmy zatem, kto w Polsce komunizm budował. Oprócz radzieckich towarzyszy. Głównie przedwojenni komuniści.
1. W 1936 roku w centralnych władzach Komunistycznej Partii Polski, na 15 osób, było 8 Żydów i 7 Polaków. Na 15 sekretarzy komitetów okręgowych, 8 było pochodzenia żydowskiego, a 7 polskiego. W "aktywie centralnym" było 53% Żydów. Równie wysoki był udział Żydów w strukturach terenowych KPP. W okręgu radomskim w 1932 roku Żydzi stanowili 37%, w okręgu kieleckim ponad 54%. W strukturach młodzieżowych w sierpniu 1930 roku w skali całego kraju Żydzi stanowili 80%.
2. W latach 1944–1954 37,1 proc. osób zajmujących wyższe stanowiska w centrali Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego było pochodzenia żydowskiego. Na wysokich stanowiskach w wojewódzkich urzędach bezpieczeństwa było takich osób od kilku do kilkunastu procent. Oznacza to, że nieprawdziwe są twierdzenia o zdominowaniu aparatu bezpieczeństwa przez Żydów, z drugiej jednak strony, biorąc pod uwagę niewielką liczebność społeczności żydowskiej w Polsce, odsetki te są wysokie.(Gros)
3.Szefem UB był Jakub Berman (1901–1984) urodził się w rodzinie żydowskiego kupca. W 1925 roku ukończył prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Już w latach studenckich związał się z nielegalnym w tym czasie na terenach II Rzeczypospolitej ruchem komunistycznym. Wojnę przeżył w Związku Radzieckim. W okresie stalinowskim był członkiem ścisłego kierownictwa PZPR. Uchodził za drugą po Bolesławie Bierucie najważniejszą osobę w kraju. Do jego obowiązków należał między innymi nadzór nad stosującym wtedy terror Ministerstwem Bezpieczeństwa Publicznego. W 1956 roku został pozbawiony stanowisk partyjnych, a następnie wydalony z PZPR. Nie pociągnięto go jednak do odpowiedzialności karnej.
4. Zastępcą był Roman Romkowski był (Natan Griszpan Kikiel) wraz z Józefem Różańskim (Józef Goldberg) oraz Józefem Światło (Izaak Fleischfarba) stanowili sekcję odpowiedzialną za koleje czystki wśród Polaków. Ten ostatni ujawnił wiele po ucieczce do USA. Nie znacie panowie senatorowie zeznań Józefa Światło? Hilary Minc natomiast nadzorował gospodarkę.
5. Sowiecki doradca, czyli nadzorca oddelegowany z Moskwy do Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego pułkownik Mikołaj Steliwanowski w raporcie z 20 października 1945 do Ludowego Komisarza Spraw Wewnętrznych Ławrientija Berii informował, „ że Żydzi w MBP stanowią 18,7% zatrudnionych i zajmują 50% stanowisk kierowniczych. W I Departamencie Żydzi stanowili 27% zatrudnionych i zajmowali 100% stanowisk kierowniczych, w Wydziale Personalnym 23% pracowników było Żydami, a w kierownictwie było siedmiu Żydów. Wydział do spraw Funkcjonariuszy (inspekcja specjalna) składała się w 33% z Żydów, wszyscy oni zajmowali stanowiska kierownicze. W Wydziale Sanitarnym Żydzi stanowili 49%, w Wydziale Finansowym 30%. W samym MBP pracowało około 4500 Żydów. (Na 24 000 pracowników, w tym Ukraińców, Sowietów, Białorusinów i Polaków).
To tryumwirat Bolesław Bierut-Hilary Minc i Jakub Berman +towarzysze radzieccy decydowali o losach własności Polaków ( w tym polskich Żydów) po II WŚ. Zarówno Minc jak Berman byli Żydami. Może mamy dokonać zwrotu własności także potomkom Bermana, Minca i innym żydowskim decydentów losów obywateli PRL? Z upływem czasu od IIWŚ i czasów komunizmu w Polsce zacierane są ślady faktów z tamtych lat. Przykładem może być piękna notka biograficzna z Muzeum Polin pana Antoniego Alstera,(Nachum Alster) drzeworytnika. * Realia jego działalności opisuje biografia polityczna. **
Żydzi (co najmniej) współdecydowali o zaborze mienia, Żydzi każą płacić za jego zabór? Chichot historii? Jakaś odsłona Nowej Moralności?· Zanim w Kongresie USA rozpocznie się czytanie raportu o stanie realizacji deklaracji Teresińskiej, zanim rozpoczniecie dyskusję i późniejsze działania – rozważcie, czy mówienie o zwrocie mienia żydowskiego, jako moralnego zadośćuczynienia krzywd poczynionych przez niemieckich nazistów i komunistyczne władze Polski, ma jakiekolwiek podstawy. Czy nie jest to włośnie ten czas, w którym „Świat powinien wykorzystać okazję do oddania sprawiedliwości tym, którzy tak bardzo jej nie doświadczyli”. Wesprzeć polskie prawa do zadośćuczynienia od Niemiec. A dopiero potem wspierać roszczenia restytucyjne. Skrupulatnie eliminując z list uprawnionych do restytucji tych, którzy do nacjonalizacji i jej skutków –doprowadzili. By próba naprawy krzywdy jednej nacji nie krzywdziła innych. A mienie bezspadkowe pozostawmy istniejącemu prawu.
P.S. Polonia w USA jest w trakcie przygotowywania konferencji historycznej na temat skutków dla Polski i Polaków II WŚ. Trzymam kciuki, aby się udała. Przy wsparciu polskich władz.
• POLIN:1903 Rzeszów – 1968 Warszawa) – grafik; działacz KPP, PPR i PZPR; po II wojnie światowej pełnił także ważne funkcje państwowe. Był samoukiem. Pierwsze jego drzeworyty, głównie o tematyce społecznej, powstały na początku lat 20. Później poświęcił się działalności partyjnej. Do pracy twórczej powrócił w 1963. Stworzył wówczas cykle poświęcone pracy ludzkiej (Huta) lub ważnym wydarzeniom politycznym (Wietnam). W jego dorobku najczęściej spotyka się pejzaże (także miejskie) oraz dzieła ukazujące życie religijne Żydów. Do najciekawszych prac należą grafiki z cyklu Słoje i sęki. A. posługiwał się głównie techniką klasycznego drzeworytu, linorytu oraz termografią – techniką graficzną, której był twórcą.CDN

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 1 temat

**Wikipedia:Urodził się w Rzeszowie w rodzinie żydowskiej(..)Wstąpił wtedy do Komunistycznej Partii Polski(…)Po agresji III Rzeszy na Polskę uwolniony, przedostał się do Lwowa i Tarnopola. Po agresji ZSRR na Polskę pozostał na terenie okupacji sowieckiej. Pracował w fabryce i działał w związkach zawodowych. Na początku 1941 został dyrektorem drukarni we Lwowie. Po ataku III Rzeszy na ZSRR ewakuowany na Kaukaz, skąd został skierowany do szkoły Międzynarodowej Szkoły Leninowskiej w Kusznarenkowie (Baszkiria). Był oficerem oświatowym, później politycznym w 1. Korpusie Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Od sierpnia 1943 był zastępcą szefa wydziału oświatowego 2. Dywizji Piechoty, a od listopada tego roku szefem wydziału polityczno-wychowawczego. W maju 1944 został szefem polityczno-wychowawczym Polskiego Sztabu Partyzanckiego, utworzonego na wniosek tajnego Centralnego Biura Komunistów Polski przy Komitecie Centralnym WKP (b). Po zajęciu części ziem polskich przez wojska sowieckie, przeniósł się wraz ze Sztabem do Lublina. W sierpniu 1944 został kierownikiem Wydziału Wojskowego PPR..(..) W styczniu 1945 stanął na czele Pomorskiej Grupy Operacyjnej Polskiej Partii Robotniczej. Sprawował ważne funkcje w aparacie partyjnym .

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych](Nachum)

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Z dyskusji pod notką wynika że Pani Puternicka jest współautoką w/w listu. Uważam że współautorzy listu powinni otrzymać wsparcie moich Rodaków którym nie wszystko jest jeszcze ganz egal!