www.gargangruelandia.fora.pl

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

[/b]

Zawsze z przyjemnością czytam wpisy IXa i każdy kto mnie zna, wie że to nie jest z mojej strony minoderia. Z taką samą przyjemnością czytam DZIEŁA DEHHERA na JEGO wątku w HYDEPARKU! Problem polega na tym że nie lubię tam bywać, stąd moja decyzja aby przenieść je tutaj. Wiem że nie mam zgody DEHHERA, ale przeniosłem już kilka jego wierszy na inne fora i nie widzę protestów, stąd moje przekonanie że mam na to jego ciche przyzwolenie.

Napisano 20 sierpień 2011 - 10:17

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

Napisano dziś, 07:55

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

Napisano 19 sierpień 2011 - 14:25

Gargangruel

A ja skorzystam z okazji i przypomnę cudny wierszyk fafika.
To absolutne arcydzieło!!

Gdzieś na świecie jajogłowe
wymyślają trendy nowe
by zastąpić to co było
i co nieżle się sprawdziło.
Właśnie pomysł mają nowy
taki piękny odlotowy
ktory sprawi że glob cały
będzie śliczny i kochany.
Tak więc mędrcy uchwalili
że od teraz od tej chwili
szczęśliwości to gwarancja
fetysz nowy -tolerancja.
Tolerancja dla wszystkiego
rob i czyń co chcesz kolego
lubisz z kurą kozą kaczką
samochodem oraz taczką
działaj śmiało bez krępacji
gdyż już nie ma izolacji
dla zboczeńcow i dewiacji.
By za słodko zaś nie było
by się wszystko nie rozmyło
ustalono co wypada
za co tępić trzeba dziada
i tak w ramach wolność Tomku
ustalono dla porządku
ze chłop z babą to przeżytek
nieomalże jak zabytek
ze imama trza szanować
księdza do piwnicy schować
wspierać trzeba światłą sztukę
znaczy wypromować Szczukę
w krzyż wpasować genitalia
a w kościele juwenalia
Babci dowod zabrać z rana
bo jest głupia ,zacofana
nazizm tępią w koziej wolce
z pyskiem Che na podkoszulce.
Tolerancja nas zalewa
leje się z prawa i z lewa
wszystko wolno wszystko możesz
czasem tylko powiesz o rzesz
taka wasza mać kopana
czemu sfora porąbana
w ramach tejże tolerancji
nie udzieli nam gwarancji
ze jak komuś się podoba
to te tolerancje schowa
wsadzi gdzieś głęboko w d..
i promować zacznie sztukę
co nikogo nie szokuje
ktora łączy i buduje
ze dewianci tudzież zboczki
ktore lubią młode foczki
miast obrońcow z elit świata
znajda miejsce u wariata.
Coż pomarzyć można sobie
tolerancja nam odpowie
żeśmy ciemni zacofani
tępi nieprzystosowani
i że wszystko jest przed nami
i że kiedyś ulicami
przejdzie pochod barwny śliczny
nieomalże idylliczny
transwestyci,i pedały
wybałusza wtedy gały
gdyż na szpicy,kolumnami
nekrofile z partnerami.

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

Witaj Solidaruchu - Wysłany: Pią 13:06, 26 Sie 2011

dehher
Gość

Cytat:

cieszę się niezmiernie z tego iż podobają się Tobie moje`wierszyki` oczywiście możesz zrobić z nimi co tylko zechcesz.Przy okazji pozdrawiam wszystkich i .....do zobaczenia.

DEHHER pisze:

Napisano dziś, 08:23

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

Dehher Pisze:

Napisano 13 styczeń 2011 - 12:18

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

Dehhher dnia 19 styczeń 2011 - 11:39 napisał:

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

Dehher Pisze:
Gość

Wysłany: Czw 11:33, 22 Wrz 2011 Temat postu: specjalna dedykacja dla lutni

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

Dehher Pisze:

Wysłany: Pią 9:39, 23 Wrz 2011 Temat postu: z pozdrowieniami dla gargangruelandii i jej obywateli

Chociaż bieda nam doskwiera
Chociaż bierze nas cholera
Choć nie styka do pierwszego
Choć skopane nasze ego
Jeden sukces mamy wielki
Który chwali naród wszelki.
Naukowcy ,mądre głowy
Patrzą na ten cud nasz nowy
Wprost z podziwu wyjść nie mogą
Myślą jaką poszli drogą
Skąd ten pomysł na człowieka
Co nie myśli tylko czeka
Co mu tevauen pokaże
Jaką drogę GW wskaże
Kto wymyślił produkt nowy
Absolutnie nie markowy
Całkowicie odmóżdżony
Który chwyta trendów strony
Jest na kursie i na ścieżce
Czyli tak jak władza zechce.
Homo tuskus, o nim mowa
Jest jak ta na łące krowa
Stoi,żuje wali placki
Czasem gospodarza macki
Wezmą za cyc i wydoją
Ale krowy się nie boją
Krowy to do siebie mają
Że dojenie uważają
Za swój krowi obowiązek
Stąd też ich z platformą związek
A platforma ze swej strony
Wali w pyski siana tony
Leje wodę niezbyt czystą
Głosi prawdę oczywistą
Że najlepszy dla ekipy
Obywatel z mózgiem pyty
Który na nic już nie czeka
Który nigdy nie narzeka
Który kocha swych wybrańców
Mendy,łajzy ,oszukańców
Który wszystko jak gęś łyka
Wierząc w organ imć Michnika
Durczok bogiem Lis pastuchem
Jest i biskup z wielkim brzuchem
Oni stado poprowadzą
Krętą drogą ale z władzą.
A świat cały oniemiały
Patrzy i wytrzeszcza gały
Wyjść z podziwu wprost nie mogą
Myśląc jaką poszli drogą
Specjaliści w łbach mieszania
Jakie próby i badania
Skąd ten pomysł skąd ta norma
Wielki sukces ma platforma
Epokowe osiągnięcie
Naród co ma we łbie wzdęcie
Który idzie gdzie mu wskażą
Który robi co mu każą
Co glosuje w myśl zlecenia
Który robi za jelenia
Który szczęścia widzi kupę
Gdy dostanie kopa w d..
Nobel twórcom już się kłania
Bije brawo nawet Wania
No a twórcy tego stwora
Polsat,Walter i Agora
Spodziewane liczą zyski
Ze sprzedaży technologi
Co z człowieka głąba robi.
Nawet nazwę wymyślili
Teraz nikt się nie pomyli
Polski patent made in PO
Unikalne w świecie dzieło
Coś co drogą do zwycięstwa;
Świadomego untermenscha.

KAPITALNA SATYRA. Przypominasz mi twórczość Mariana Załuckiego, a może bardziej Janusza Szpotańskiego?
Tak trzymać! Dajesz trochę uśmiechu, w tych niewesołych czasach.

dehher · Dołączył: 23 Wrz 2011 Posty: 12 Przeczytał: 0 tematów

Niestety to nie jest satyra to jest tylko trochę przerysowany opis otaczającej nas rzeczywistości.Dziękuję za wyrazy niezasłużonego uznania.
Pozdrawiam dehher

dehher · Dołączył: 23 Wrz 2011 Posty: 12 Przeczytał: 0 tematów

By polepszyć życie nacji
W kraju tuskodemokracji
Mądre głowy wymyśliły
Żeby nasz narodek miły
Wziąć pod służb wszelakich lupę
A że mamy tych służb kupę
Patrzą z dołu patrzą z góry
W telefonach grzebią gbury
Kamer wszędzie jest bez liku
I nim zrobisz fiku miku
Już cię funkcjonariusz chwyta
Po co, za co? zaraz pyta
Wszystko dla ogółu dobra
Nasz władza wszak jest szczodra
I choć nie ma dla lekarzy
Tajnym służbom dobrze darzy
Bowiem cóż bez służby znaczą
Ci co życie nam partaczą?
Cebeesie abewiaki
Wszyscy oni z jednej klaki
Jedna myśl im świeci w głowie
Co Donaldek dzisiaj powie
Co jest be a co jest cacy?
Ten jest obcy ci rodacy
Ten jest dobry ten łachmyta
Wietrzyk wieje służba pyta
Kogo dzisiaj udupimy?
Internautę z obcej gliny
Dziennikarza co nie pisze
Peanów na Tuska krysze?
Zakuć w dyby defetystę
Który widzi oczywiste
Fakty władzy niewygodne
No bo widzieć to niegodne
O czym wiedzą demokraty
Jesteś inny?won za kraty.
I tak z wolna tak powoli
Demokracja się pi......li
A w jej miejsce wchodzi nowy
Ustrój tuskoprorządowy.
Równo trzeba maszerować
Ideały w kieszeń schować
Jedna myśl ma świtać w głowie
Co nam jutro Donald powie?
Słowa jego drogowskazy
Czyny jego tak jak głazy
Co przygniotą wsze robaki
A jak nie no to do paki.
Równo krokiem posuwistym
Z dumnym czołem licem czystym
Nie zmęczonym od myślenia
I niech nikt się nie zapienia
Niech nie płacze nie sobaczy
Taki siaki pomiot kaczy
Kiedy władza w pysk cię wali
No to jakby tak od niani
Co niesforne karci dziecię
To dla jego dobra przecie.
A w zaułkach,telefonach
We wsiach miastach oraz domach
Tajniak za tajniakiem tajny
Żeby rząd był miarodajny
Muszą patrzeć nam na ręce
By nic więcej niż widelce
W dłoniach się nie pojawiło
By się władzy nie obiło
By spokojnie mogli kłamać
Aby prawo giąć i łamać
By nas zdusić i ciemiężyć
By w wyborach znów zwyciężyć.
Patrzą węszą podsłuchują
Będzie trzeba- zamordują
Wszystko to dla dobra ludu
Który głupi czekał cudu.

dehher · Dołączył: 23 Wrz 2011 Posty: 12 Przeczytał: 0 tematów

Gdzieś w zacisznych gabinetach
W dymie cygar ,przy kotletach
Gdzie na ścianach są portrety
Towarzyszy co niestety
Zeszli dawno z tego świata
Zostawiając w bólu brata
A właściwie wielu braci
Prosto od kacapskiej maci
Tęgie głowy debatują
Myślą,szepcą ,kombinują
Tu pułkownik tam generał
Jest i agent który gmerał
W aktach tajnych i niejawnych
W sprawach krwawych,niezabawnych
Wszystkie głowy zamyślone
Wszystkie patrzą w jedną stronę
Tu Dzierżyński tam Jagoda
Rękę im pomocną poda
By pomysłów im nie brakło
By im życie nie wyblakło
Wymyślili nową bombę
Żeby naród zrobić w trąbę.
Już generał się odzywa;
Donald z wolna nam się zmywa
Jego partii spada krzywa
Jacyś tacy ociężali
Jakby kasy nie dostali
Są zagrywki już sprawdzone
Są osoby nawiedzone
Nie przez duchy czy ducha
Nam potrzebna jest wydmucha
A że ludek nie zafika
Więc potomka szmalcownika
My na posła wypromujem
Nic to ,ze jest tępym ch..m
Naród przecież zasługuje
By głosować na te szuje.
Żeby było zaś wesoło
Głupio,chamsko oraz goło
Dać każdemu co kto lubi
Niech głosuje jeden drugi
Na pedała albo transa
Dla wariata też jest szansa
I bandyty i przekręta
Niech tam się po sejmie pęta
Niech podnosi karnie łapę
A jak nie to go za kratę
Nie są bowiem to Antyle
My nie będziem czekać chwile
Długi nam Januszek spłaci
Może sam znów się wzbogaci?
Wiecie przecież towarzysze
Szmal i zdrada dzisiaj pisze
Nam najlepsze scenariusze
A ja mogę a nie muszę
Poprzeć tego lub owego
A najlepiej to karnego
Świadomego praw szubrawca
Ja wam mówię jam jest znawca
Od wyborów rzeczoznawca
Nasz narodek jest tak głupi
Że każdego frędzla kupi
Łyknie pionki jak gęś kluchę
Jeszcze zrobi rozpierduchę
W myśl tzw.demokracji
Pozbędziemy się tej nacji.
A na końcu eldorado
Gates to przy nas wypadł blado
Bez roboty ,bez nakładów
My z Polaków zrobim dziadów.

Tak to radzą mądre głowy
A narodek iść gotowy
Oddać głos na Palikota
Nic ,że fijoł i idiota
Nic że smrodek się unosi
Że się pysk o kopa prosi
Że to oszust i kanalia
Ale da nam juwenalia.
Naród w takich zakochany
Niesiołowski, inne chamy
Oni standard dziś wyznaczą
Oni drogę wskazać raczą
Kłamać szczuć i jeszcze judzić
Wszystko co najgorsze zbudzić
Byle żłobu się utrzymać
Byle dalej naród dymać
W imię interesów grupy
Choćby nawet padły trupy
Dla pospólstwa cieć Graś wzorem
Piszczyk nowym jest idolem
Ideały niech se wsadzi
Tak ferajna Tuska radzi
Dumy w garnek nie wrzucicie
Wszak niewolnik to ma życie.

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

Caryca i zwierciadło

Przed lustrem wdzięczy się Caryca,

własna uroda ją zachwyca.

To gęstych brwi unosi chaszcze,

to swych podbródków sześć pogłaszcze,

to delikatnym ruchem dłoni

poprawi bujnych włosów sploty,

to w głaz swych niezgłębionej toni

zatopi wzor pełen tęsknoty,

to znów rozchyli ust pąkowie

i ticho: „Kak krasiwa!” powie.

Da, kak krasiwa i mogucza!

Zadumy ją ogarnia tucza,

bo pojąć trudno wprost, gdzie sięga

jej władza, wpływy i potęga!

Bezkresny step i Gimałaje,

wostoczne i zapadne kraje,

rozlewnyj Don i rwistyj Terek,

archipełagrów dlinnyj szereg;

jej Białe są i Czarne morza,

południa żar, polarna zorza,

którą wynalazł Łomonosow,

by oświetlała carski tron,

i w której blasku wielki Soso

milionom podejrzanych osób

zgotował zasłużony zgon.

A liczne ludy, te jej raby:

i Kazach — na umyśle słaby,

i gnuśny Rus, i Gruzin dumny,

milkliwy Żmudzin, Polak szumny,

Ormiaszka chytry, Tunguz dziki,

Bułgar i Węgier, Prus i Czech;

wyliczać by tu długo, ech —

wszystko Carycy niewolniki!

Wielkie jest carstwo Leonidy,

mimo że wciąż w nim mącą Żydy!

Właściwie już ideał bliski:

tak wszystkich trzyma się za pyski

w ogromnym tym Koncłagrze Mira,

że gdyby ożył Piotr Wielikij,

zdumienia wydałby okrzyki;

daże Jekatierina — zdzira

z francuska by skazała, że

„Quel diable, je suis enchantée!”

A jeśli ktoś zbyt głośno piśnie,

że twarda ręka zbyt go ciśnie,

gdy się zbuntuje czy rozpłacze,

to zaraz się zjawiają wracze

i za te krzyki, fochy, dąsy

biorą go na elektrowstrząsy.

I znów zatapia w szkle zierkała

Caryca osowiały wzrok,

bo się jej głowa skotłowała

czerez tych myśli kipiatok.

Szczęściem pod ręką stakan stoi,

z ożywczych czerpią usta zdroi

stuprocentowy blisko płyn.

Ach, jak rozgrzewa! Ach, jak pali!

Spirit, a eto znaczyt — duch.

Jeszcze króciutki wydech — chuch —

i dusza płynie już po fali

i już na wszystko naplewat'!

Ach, swołocz! Bydło! Wory! Bladzie!

Im tolko nużen knut i pałka!

Im tolko nużna tiurma!, kat!

A ja? Ja jestem liberałka,

bezumno liubliu ja Zapad!

Te ich gorody, magaziny!

Gdzie u nas pójdziesz w magazin?

Te ich ulice, limuzyny!

Niet u nas takich limuzyn!

W Pariże, w Łuksemburżskom Sadzie —

kakie dziewuszki, kakie bladzie!

A szutki kakie, kakie sztuki!

Wot zaszła tuda w restoran,

brosiła żeton w awtomat

i wot, wytrysnął zeń fontan

i czudne się rozległy zwuki!

Wot Jeuropa, wot kultura,

a u nas czto — wsio dzicz i dzicz!

Przez tysiąc lat ich batem ćwicz

i czto dumajesz, że wyćwiczysz

z toj durnoj, tupoj, tiomnoj dziczy?

Caryca szybko w dłonie klaszcze:

mgnowienno zjawia się służaszczyj —

siwy pałkownik KGB,

ruki po szwam i pierś wypręża,

wiernopoddańczy wzrok wytęża,

by zgadnąć, co władczyni chce.

„Durak, nalewaj, stakan pustyj!

Rozpylaj w krąg odiekołon,

bo wozduch tiażkij. Tiepier won!”

I znowu rubinowe usta

wchłaniają życiodajne żary.

I oto jak są zmienne gusta,

jak zmienne są nastroje caryc!

Zwężają sie szerokie głaza,

już w nich nie płonie blesk ałmaza,

tylko pogarda, złość i mrok.

„Imperialisty — szepcze — gady!

Uśmiechy ślą, a knują zdrady!

Razkryj im sierdce, otwórz duszę,

a oni w krik, że Żydków duszę!

Protestacyjne ślą bumagi,

że Jakubowski wszedł do Pragi!

Kowarnyj i mierzawyj Zapad!

Niech by się wreszcie k czortu zapadł!

A gdyby tak, kak radzi Greczko

zbombardirowat' ich troszeczko,

a potem zdiełat' im «ura!!!»?

Wot, pohulałyby Kazaki!!

Ten Greczko, czto on się tak pcha?

Kto on właściwie? Kto on taki?

Czto u mych stóp tak skuczyt on?

«Barinia — prosit — daj prikaz!»

A chytrość bijet jemu z głaz,

chce wpełznąć gad na carskij tron!”

„Nu, jeszcze jeden stakan, Zachar!

A potem czaj, konfiet i sachar.

Nic nie rozjaśnia tak jak wódka!

A żyźń eto głupaja szutka!

Kto eto skazał? Lermontow?

Obrazowanna ja głuboko!”

I intelektualne oko

zagłębia się w zwierciadła toń.

Caryca nowe ma widzenie,

że jest nie tylko piękna, dumna,

lecz nade wszystko dobra, umna

i nieszczasliwa jest szalenie.

Zewsząd ją otaczają płazy,

miełkije ludzie, prosto — karły,

dworaków przypochlebny tłum,

a za oczami — knują spiski!

Czużen im gornych myśli szum,

czuże im jarkie geńja błyski!

Im tolko w głowie — wodka, żopa,

a mnie się marzy wsia Jewropa!

Wy dury! wory! wy sobaki!

Znajecie, ile tam bogactwa?

Nie strwonisz go przez piaćset let

nawet takiego jak tu władztwa!

Skolko tam dworców, ermitaży,

kakije tam priekrasne kremle!

A wy — by wsio to spalić, zżarzyć,

a wy — by wsio to zrawniat' z ziemlej!

Wsio by chotieła rozjebat'

odna z drugoj głupaja swinia!

A czto to — nużna nam pustynia?

Wied' pustyń u nas oczeń mnogo!

Nam nużno kuszat', nużno brat'!

Nu, sprasziwaju was, od kogo?

Niet, niet, kowarnyj moj Andriej,

dumajesz chitryj ty kak zmiej?

Kuda chitrieje Leonida!

Niszczyć swą zdobycz — kakij smysł?

Zdzieś subtelniejszy nużen zmysł,

zdzieś tolko moj się urok przyda!

Atomnych nielzia nam kartaczy,

nam nada tolko oduraczyć!

(Breżniew i Gomułka)

Duraczyć — to specjalność caryc.

To jest po prostu nie do wiary,

jakie miewają tu pomysły,

jakie odnoszą tu sukcesy

i jakie łapią się umysły

na niewybredne ich karesy!

Tę trudną sztukę duraczenia

na szczyty wzniosła od niechcenia

Jekatierina Wielikaja.

Ach, jak te twarde lizał stopy

kwiat oświeconej Europy,

jak na wyścigi cała zgraja

Wolterów, Russów, Diderotów,

z poważną miną, bez wymiotów,

na cześć jej układała ody —

patronki nauk i swobody,

gdy ta dusiła twardą ręką

każdą myśl wolną, a narody

za kark chwytała tak kak koszkę

i przenosiła na wschód troszkę.

Gdy to wcielenie gumanizma

humanitarnie niesłychanie

stłumiło chłopów swych powstanie

(„wot, kak gumanno” — myśli głowa

na pal wbitego Pugaczowa),

kiedy zesłała Radiszczewa

i Polszy sjeła kawał spory,

tłum postępowców ją opiewał,

wielbiły liberalne chory.

Wot krasawica! Wot mistrzyni!

Nieważne czto, ważne kto czyni!

A Soso? Kakie czudne wąsy!

Pod wąsem pykał sobie z trubki,

a że się wkoło słały trupki,

czy kto powiedział na to co?

Były z powodu tego dąsy?

Chwalił go Wells i Bernard Shaw,

a daże słynny Russeł łord.

Raził jewo tot całyj mord —

te łagry, tiurmy, kaźnie? Niet!

Mołodiec Soso! Wot kokiet!

Bo nic nie wzrusza tak Zachodu,

jak szum frazesów o wolności.

Możesz pół świata zakuć w dyby,

strzelać w tył głowy, łamać kości,

ale bredź przy tym o ludzkości,

o Lepszym Jutrze, Wielkim Świcie,

a wyjdziesz na tym znakomicie!

Wot Gitler, kakoj to durak!

On się przechwalał zbrodnią swoją!

A mudriec to by zdiełał tak:

Nu czto, że gdzieś koncłagry stoją?

Nu czto, że dymią krematoria?

Taż w nich przetapia się historia,

niewoli topią się okowy,

powstaje sprawiedliwszy świat,

rodzi się typ człowieka nowy!

I czto, nie miałby wtedy on

gumannych w krąg apołogietów,

co pieliby, kak on jest miły,

a kakij kapitalizm zgniły?

Wsadzać na czapku główkę trupią,

o, Boże moj, kak eto głupio!

Na czarne — „białe” mówić nada,

bo to przemawia do Zapada;

na knuty, kaźnie i tortury —

że to gumanne manikiury!

Nada ich przekonywać mudro,

że wojna — mir, że chlew to źródło,

że okupacja — wyzwolenie,

a będą cieszyć się szalenie!

A kiedy z wolna, po troszeczku

w tej dialektyce się wyćwiczą,

to moją staną się zdobyczą —

poniał mienia, ty jołop Greczko?

Osłabła troszku od tych dum…

Ja chaczu wzmocnić się lekuchno!

Snowa to bydlę nie naliło!

Takich to tylko walić w ryło

i wot smatriet', czy równo puchną!

Zachar! Gdzie ty się podział, czort?!

Już ja ci zerwę te pagony!

W sołdaty proste pójdziesz won!

Nie widzisz, swołocz? Stakan pustyj!

Nalewaj, durny!… Jeszcze raz!

Ty chyba sowsiem nie masz głaz,

a wmiesto lic u tiebia — żopa!

No, chwatit, chwatit już, paszoł!

Czto to zmutiła się zierkała

tak czysta zawsze tafla szklana?

Może zbyt mocno ja chuchała,

a może ja niemnożko pjana?

Nu, wsio rawno! Czto by chotieła?…

Może tancować?… Może piać?…

Może kakie igrowe dieła?…

Niet, ja'b chatieła całowat'!

Całować, ale tak szaleńczo,

jak czynią to władczynie Wschodu,

gdy wargi pieszczą się i dręczą,

gdy pożar bucha spośród lodu,

gdy dusza duszy się powierza,

z najgłębszych tajni się spowiada,

a tutaj nagle kły wyszczerza

nienawiść dzika, podła zdrada,

gdy wśród upojnych oszołomień

trzeźwości migną błyskawice,

gdy nagle w lód się zmienia płomień,

kochanka wierna zaś — w carycę!

Da, da, prekrasno ja skazała!

W tym smysł jest i istina cała.

Bo nad upojne wszystkie trunki,

nad koka-kołę, wew-kliko,

o ileż upojniejsze są

słynne Carycy pocałunki!

Pomniu, kak prijechał w Moskwu

de Gaulle, sklierotik i starik,

i ja jewo pocełowała,

on potom prosto dostał tik,

ach, on formalno popał w trans,

on przestał bredzić o belle France

i tolko skuczał u mych stóp:

„Ach, Leonide, ty mienia lub,

dla ciebie cały Zapad broszę,

tylko mnie jeszcze całuj, proszę!”

A potom Pompidou, i Brandt,

a nawet chitryj, miełkij frant,

poet iz Polszy — Iwaszkiewicz,

gdy tolko pili ust mych miód,

wołali, że to istny cud,

kto go nie zaznał, ten nic nie wie.

Nagle goryczy kropla spada,

wypełza myśl ohydna: Sadat! —

zimny egipski pederasta,

podstępna, jadowita żmija!

Jak on się w moje wargi wpijał,

jak on udawał podniecenie,

a ruki wsadzał mi w kieszenie!

A kiedy wszystko wyjął, złodziej,

pokazał drzwi na Bliskim Wschodzie.

Ech, job jewo, płaz bez znaczenia!

Bo wszystko się na dobre zmienia

i oto nagle Tricky Dicky,

potężny władca Ameryki,

który pół świata ma u stóp,

po pocałunkach w Waszyngtonie

miłością dziką do mnie płonie

i zaraz chciałby zawrzeć ślub!

Przyjechał tu profiesor w swaty,

chotia jewrej, choroszyj parień,

czełowiek umnyj i bogatyj,

no fiksa ma na punkcie baryń.

Zachodzim w um z Podgornym Kolą

i trudno się nadziwić nam,

czto ciągnie go do naszych dam,

przecież to barachło i chłam!

Możet tam oni takie wolą?

Da, czełowiek eto zagadka!

Profiesor mówił umno, gładko

i mnie łogiczno wywiódł tak,

że dołżen dojść do skutku brak!

Bo choć zamieszki są w Senacie

o jakiś skandał w Watergacie,

że założyli gdzieś podsłuchy,

a wyszły z nich śmierdzące dmuchy

(nie tak kak u nas; ja słuszaju

dokładnie, co się dzieje w kraju),

no Dick i ichnie KGB,

FBI — znaczyt, stłumią je!

„Ach, profiesor — ja mu przerwała —

pal sześć tę waszą Amerikę!

Ty opowiadaj mi o Dickie.

Kak ja go dawno nie widziała!

Czto on diełajet, Dick moj miłyj?

Ach, mów, bo żdat' już nie mam siły!”

Naliwaj stakan! Po bierieg!

Nie wodka! Koniak! Extra sec!

Ach, Dick! Kogda tiebia ujrzała,

zabiło sierdce: wot, to on!

Ja kak diewuszka młada drżała,

a w gołowie mi krew huczała

kak samyj wielkij Kremla dzwon!

Ja skrywat' dłużej już nie stanu —

bezumno jestem zakochana

w twych głazach, ustach, blesku lic!

Na liubow' nie poradzisz nic!

Pamiętasz, kak my zapatrzeni

naprotiw siebia siuda szli,

z ułybkoj ty, ja wzniosłszy brwi?

Ach, Dick, dla siebia my stworzeni!

Ach, Dick, ach, miłyj moj, my dear,

nasz budiet cełyj ziemskij mir.

Ach, Dick, nasz przyszły sławnyj brak

to jest nie tylko brak z miłości,

to jest z razsudka toże brak,

to budiet szczastie dla ludzkości!

Gdy obie zejdą się półkule,

będziemy mieć już całą pulę,

będziemy mieć już całą włast'

i każdy będzie musiał paść

przed taką parą na kolana!

Czy to Moskwa, czy to Fłorida,

czy Łondon to, czy Mozambik —

wszędzie carstwujet Leonida,

wszędzie władajet Tricky Dick!

To budziet naszej właści szlagier,

że cały świat się zmieni w łagier.

Rabotat' budut kornie raby,

skończą się strejki i rozruchy,

gdzie stąpisz, wszędzie są podsłuchy,

gdzie spojrzysz, wszędzie widzisz kraty.

Patrz, jak korzystnie świat się zmienia:

Niegry bieleją z przerażenia,

a Żydki zamykają domy,

bo przeczuwają już pogromy.

Butne dotychczas kongriesmieny

pokornie pójdą tiepier w pleny!

Egipski pedryl aż się spłaszczy,

ja budu szczała mu do paszczy

i tak szutiła: „Nu, Anwar,

wied' u was na pustynie żar,

ja tiepier' tobie go ugaszę!

Nielzia mi było dmuchać w kaszę!”

Ach, Dick, kak czudnyj budiet mir!

Wieczne wesele, wiecznyj pir!

Parady, bale i ochota!

Ja budu bezprestanno pjana

i wieczno w tobie zakochana!

I czy pod wpływem górnych dum

zmieszało się Carycy w głowie,

czy koniak z wódką po połowie

wywołał tam zbyt wielki szum,

czy że się już do reszty schlała,

dość, że powoli z pufa wstała,

lekuchno przy tym się zachwiała

i jakby jej się zmącił zmysł,

zaczęła robić co? — strip tease!

Szerokim, posuwistym gestem

odrzuca suknie swoje — won!

Powoli, dumnie i z szelestem

padają w buduaru kąt

jej halki, majtki, biustonosze —

i oto naga stoi, proszę,

tak jak stworzyła ją natura,

białego mięsa wielka góra,

którą sapiący oddech wzdyma!

Któż widok ten opisać zdoła —

Fiedin, Simonow, Szołochow?

Ach, któż w ogóle go wytrzyma?!

Caryca pręży się, przegina,

zalotnie mizdrzy się przed lustrem.

Widać, jak pycha ją rozdyma,

że jest tak strasznie pięknym bóstwem!

Pławi po prostu się w zachwycie,

to uśmiech śle, to stroi dąsy,

to nagle rusza w skoczne pląsy,

to głowę swą na ramię skłania

i spod zmrużonych powiek skrycie

się obserwując, szepce: „Łania!”

A potem Oczy czarne nuci

i o liliowym Negrze śpiewa.

Potem jej płakać się zachciewa

i chciałaby to wszystko rzucić.

Lecz tak jak przyszła, chandra — znika,

więc znowu śmieje się i fika,

a że jej jeszcze tego mało,

pyta się, patrząc w lustra głąb:

„Skażi, liubime mnie zierkało,

jest' li na świecie krasawica,

kotora ma czudniejsze ciało,

kotora ma piękniejsze lica?

Skażi, skażi, choć znam otwiet —

ty mnie na pewno powiesz «Niet!»”.

Lecz oto nagle — cóż się dzieje?

Zwierciadło chmurzy się, mętnieje,

to mgłą zachodzi, to się wzdyma,

zda się, że lada chwila trzaśnie,

że zmian tych wszystkich nie wytrzyma,

że się rozpryśnie, a tu właśnie

się rozpogadza tafla szklana.

No, Boże moj, kakaja zmiana!

Czto tam słuczyło się, na Boga?!

W zierkale siedzit obiezjana,

użasna, żełta kak cytryna!

Podstępne, skośnyje głaza,

a kakaja obmierzła mina!

Pomiłuj Boh, toż to nie ja!

To Frankiensztejn ili King-Kong!

A etot strasznyj, żełtyj kłąb,

co się tam za nią roi w tyle

i leziet na mnie, skąd ich tyle?!

Skażi, skażi, ach, mnie zierkało:

jest li eto ta małpa Mao,

etot kitajskij gad nad gady,

co mi obsrywa ambasady,

kotoryj chce mi odbić Dicka

i w carstwo moje chyłkiem wnika,

straszną gotując mi zagładę?

A w lustrze dudni groźny głos:

„Da, eto jest caryca Mao,

która piękniejsza jest od ciebie.

Na smoku wjedzie w twoje carstwo

i wsio tak w pył i proch rozjebie,

że się rozpadnie gosudarstwo!”

Carycy straszne: „A! A!! A!!!”

zatrzęsło tak murami Kremla,

że zda się: wali się Moskwa,

że zda się: wokół pęka ziemla!

Już w pogotowiu stoją pułki,

już nabijają się armaty.

Marszały mają blade twarze,

korytarzami biegną straże,

trzymając w rękach automaty!

Padają jedne drzwi: trach! trach!

Padają drugie, trzecie, czwarte!

Ach, wszędzie się tu czai strach,

ach, wszędzie się tu kryje zdrada!

Do buduaru wreszcie wpada

młody praporszczyk KGB.

Na ziemi wije się Caryca,

a przy tym — wstyd powiedzieć — goła!

Oburącz się za głowę trzyma

i, ach, jak ona strasznie woła,

wskazując palcem w głąb zierkała:

„Zabierzcie stąd tę żółtą małpę,

cztoby mnie ona nie skuszała!”

Lecz tafla szklana — zimna, gładka.

Już się zbrodniomyśl lęgnie w mózgu.

Praporszczyk myśli: to wariatka!

To przecież tylko kawał szkła,

a może schlałaś kak swińja?

Tymczasem w buduaru drzwiach

gromadzą wierni się poddani

i niczewo poniat' nie mogą.

Czyżby tak Najjaśniejszej Pani

ruski zaszkodzić mógł samogon?

Toż takij miała wielkij spust,

toż takij miała twardyj łob —

i nagle takie bieszenstwo,

i takij krik, ałarm, zajob?

Bo nie rozumie prosty lud

nigdy potężnej duszy władcy.

Dlatego musi świszczeć knut

i muszą dręczyć go oprawcy.

Gdy car prorocze ma widzenia,

zawsze je spłyci cham i łyk,

dlatego muszą być więzienia,

zsyłka i łagier, kat i stryk.

Dla ludu — eto wsio rawno,

czy car, czy chan jest jego katem,

bo lud to swołocz i gawno.

Batem go, batem! Batem! Batem!

JANUSZ SZPOTAŃSKI (z własnego zbioru lutni)

dehher · Dołączył: 23 Wrz 2011 Posty: 12 Przeczytał: 0 tematów

Piękny miał sen towarzysz Szmaciak:

Właśnie skończono polowanie

i wszyscy piją w leśniczówce,

gdy nagle zajeżdżają sanie.

Ale to nie są zwykłe sanie,

to są cudowne sanie z bajki.

Człek baranieje, patrząc na nie,

w duszy mu grają bałałajki.

A któż w tych saniach się rozpiera?

Czy Kublaj Chan, czy cud dziewica,

czy może jakiś kniaź zamorski?

Ach, Boże mój! Toż to Caryca!

A dalej snu fabuła taka:

Caryca zjeżdża do Szmaciaka

i swe pąsowe wargi wpija

z miejsca w szmaciakowego ryja.

Pijąc zaś z ryja słodycz, głaszcze

herosa mego świńską paszczę,

po czym w te słowa się odzywa:

„Ach, Wałdiemar! Kak ja szczaśliwa!

Znalazła wreszcie, kogo nada!

Już mnie straszyła ambasada,

że w Polszy wielkie niepokoje,

że zagrożone carstwo moje,

że tu rebelia wprost jest dzika,

że srają mi już po pomnikach

i niet nikogo, kto za mordę

wziąłby tę buntowniczą hordę!

Pryznajuś, że się ispugała.

Szybko pobiegła do zierkała

i tak je proszę: «Zierkałeczko,

pomóż nieszczasnej mi troszeczko,

ukaż polskiego mi Babraka,

bo może być straszliwa draka!»

Zwierciadło chmurzy się, mętnieje

i oto — proszę — cóż się dzieje:

Wiżu lies gustyj, w nim karmniki.

Z karmników żrą żołędzie dziki.

Wtem słyszę: ktoś się skrada łowko,

patrzę: pękaty typ z wintowką,

coś jakby sześcian, silny w zadzie,

składa się z tyłu, dzika kładzie!

Wot, chytra sztuka. Wtem… O, Boże!

Jaką ma on wspaniałą rożę!

W Rossii roż są istne hordy,

lecz takiej nie widziałam mordy!

Nalana, że aż świerzbią ręce,

lecz próżno prać — nie spuchnie więcej!

Do tego to krasiwe ryło

jak gdyby ryjem się kończyło.

Ej, zatańczycie wy, Poliaki,

gdy rządzić będzie tytan taki!

Szybko się więc zierkała pytam:

«Gdzie żywiot etot knurskij tytan?

Ja go natychmiast poznać muszę,

choćby i jechać przyszło w głuszę!»

A na to głos z zierkała płynie:

«Znajdziesz go, pani, w Górnej Bździnie,

gdzie — od pijaństwa ledwie żywy —

rozpacza, że utracił wpływy.»

I oto jestem! Smętny knurze!

Już ja ci czółko twe rozchmurzę,

rozczmucham, że aż pójdą wióry —

ty będziesz w Polszy knur nad knury!”

Tak mówiąc, głośno w dłonie klaszcze.

Mgnawienno zjawia się służaszczyj

i chociaż rzecz się dzieje w lesie,

koronę na poduszce niesie.

Koronę tę Najwyższa Władza

na głowę Szmaciakowi wsadza

i głaszcząc go po pysku czule,

powiada: „Otoś Polszy królem!”

Tu się, niestety, zbudził ze snu.

A gdy zatoczył wzrokiem w koło,

zobaczył nędzę swą doczesną

i perspektywę niewesołą.

Gdzie okiem sięgnąć smród i gnicie.

Na stole brudnych stos talerzy,

butelek pustych tłum po „życie”

w mazi rozlanych sosów leży,

las petów sterczy w majonezie,

ogórek gnije na półmisku,

po resztkach wędlin pająk lezie

— i ta straszliwa suchość w pysku!

Już pusty paw do gardła zmierza,

a we łbie łomot nieustanny.

Ach, żeby chociaż kąpiel świeża!

Lecz narzygali i do wanny.

Wściekłości go ogarnia chmura —

to znów ta Stefka, wredna rura!

Już on ją… Wtem go smaga biczem

ohydna myśl, że jest już niczym.

Niczym! A przecież nie tak dawno

w powiecie był postacią sławną,

ba, był tu panem gębą całą,

gdy nagle chamstwo się dorwało!

„Na chuj z głupimi tymi snami” —

wyszeptał i się zalał łzami.

Strasznie nad sobą się rozżalił.

Że kac mu jednak wątpia palił,

jął szukać klina. Nędzne zlewki

tylko w kieliszkach pozostały.

Podzwonić może by do Stefki,

żeby dowiozła mu gorzały?

fragment utworu szmaciak w mundurze czyli wojna pcimska.
Pozdrawiam

lutnia · Bywalec Dołączył: 24 Mar 2011 Posty: 2723 Przeczytał: 0 tematów

Mamy na AMEN zaszechterowanych dwóch antykomunistycznych LITERATÓW: Józefa Mackiewicza i Janusza Szpotańskiego. Nie wydaje się ich, nie pisze się o nich, nie mówi się o nich, po co oni komu?
W jakim kraju my żyjemy?

kronikarz · Dołączył: 12 Lip 2011 Posty: 42 Przeczytał: 0 tematów

Gdzieś w szynelu się zaszywszy
Szum podniosły stare trzy wszy
Dyskusyja całkiem spora
Wszy chcą mieć moderatora
Kogoś kto pilnować będzie
Kto na jakiej siądzie grzędzie
Żyby pcheł potomstwo liczne
Nie zgłuszyło weszki śliczne
Żeby wesz co brzmi tak dumnie
Nie musiała pisac durnie
Odpowiadać na petycje
Wała kłaśc na prohibicje
I ogolnie rzecz ujmując
Nie tłumaczyć się nie trując
Weszka suczka rzecze pierwsza
Moderacja najważniejsza
Na to wszarz co w kiblu siedział
Dodał; i żeby był przedział
Dla błękitnej wszej elity
A jak nie to zaraz kwity
Wyciągniemy na ród pchlarzy
I zobaczym co się zdarzy
Trzecia wesz dzielnie wtóruje
My som wszy a wesz góruje
Nad pchlim rodem i w ogóle
Cała reszta to są ciule
Tak to sobie weszki radzą
Mędzą smęcą sypią sadzą
Po oczętach właściciela
Który szynel powiesiwszy
Olał wszystko nawet trzy wszy
Wziął trzepaczkę i przywalił
Aż się wszawy wrzask zawalił
Tak to weszki co brzmi dumnie
Leżą obok siebie w trumnie

kronikarz · Dołączył: 12 Lip 2011 Posty: 42 Przeczytał: 0 tematów

W każdym mieście, w każdym domku,
Pod łóżeczkiem, innym wyrkiem
Siedzą sobie po kryjomu
Maciupeńkie smutne pyrki

Każdy ma czapeczkę ciasną
Śpią nad kompem, dyskiem, forum
W których są ukryte ciasno
Pyrków łezki, zwidy chore

Ciemną nocą pyrki psocą
Rozwiązują móżdżku zwoje
Gdy się ludzie budzą rano –
W dobrych są lub w złych nastrojach

Krzyczą, płaczą i grymaszą,
Albo śmieją się od rana,
Pyrki za to z cichociemna
Zacierają ślad działania

Mamo! Tato! Babciu miła!
Wiecie, skąd są takie skutki?
To nie pyrki zawiniły,
Winne są te ....., krasnoludki!

kronikarz · Dołączył: 12 Lip 2011 Posty: 42 Przeczytał: 0 tematów

Gwar bitewny,szczęk klawiszy
Niejednemu komp już dyszy
Z trudem przyswajając bluzgi
Które trawią chore mózgi
W wirtualnej wojnie światów
Czyli niedawnych kamratów
Ten jest łajza tamten świnia
Temu ślina ścieka z ryja
Ów wyrzygał własne tryby
Owa dama ma coś z ryby
I nie chodzi o welony
Tylko zapach pokręcony
Leje kumpel kumpla z rana
Tłucze z piąchy wali z glana
Do południa ledwo żyją
Forumowe łamy gniją
Od ich wrzasków,krzyków maci
Od patrzenia w cudze gaci
Od nadrzecznych pawi smrodu
Od pieprzenia aż do spodu
Walczyć nigdy nie przestaną
Bo bez walki kim się staną?
Ten pocieszny jest staruszek
Temu wyrósł spory brzuszek
Tego po łbie leje zona
Tamta w ciszy zagubiona
W samotności spędza chwile
Poprawiając na łbie bryle
W celu szczucia knucia trucia
No i nick ma ...Mała Gucia
Chociaż bliżej jej do trumny
Walczy niczym rycerz dumny
Gdy już noc ich zmorzy setnie
Nawet przez sen sobie klepnie
Ten jest świnia tamta flądra
A ta łajza jest niemądra
Temu trzeba zrobić jatkę
A tamtego wziąć w pułapkę.
I tak mija fajnie życie
Jak w sputniku na orbicie
Co to ziemię widzi z dala
Chce lądować ?niech s...ala
Wszak bujanie w nieważkości
To najlepszy stan dla gości.

kronikarz · Dołączył: 12 Lip 2011 Posty: 42 Przeczytał: 0 tematów

Wszędzie z kątów błyska zdrada
- czarnych nicków maskarada.
toż to wszakoż okres balów
czasy masek, karnawału.
Wpełzły zatem i na forum
podskoczyły dla wigoru
zatańczyły obertasa
wszystkie w wiankach - przydupasach
wszystkie anty, pars pro toto
by z błogością wdeptać w błoto
jedne Garga na podnietę
drugie biesa - Margaretę.
Który winien, winowaty?
Kto wymierzy większe baty?
Kto da psztyczka, kto kuksańca,
Kto na odlew tnie zasrańca?
Wszystkie chwyty dozwolone
a przyjaźnie zapętlone
można więc bez straty maski
zyskać klakierów oklaski
można też, gdy myślisz trochę
przyhamować ich radochę
i przypomnieć prawdę znaną,
już niemodną, wyświechtaną:
Zgoda łączy i buduje
żadnych burd nie prowokuje
zgoda daje, zgoda sieje
czy to w piątek czy w niedzielę
swoje ziarno, a sąsiedzi
chleby pieką dla gawiedzi.
Zważ i ty cny czarny nicku
gdy ochoczo w tym nocniku
nurzasz swoje macki zdradnie.
Czy w porządku to? Czy ładnie?