Zmień post - www.gargangruelandia.fora.pl

Zmień post

Użytkownik

Temat

Treść wiadomości

Emotikony





Więcej Ikon

Kolor: Rozmiar:

Zamknij Tagi

Hehe, popadli w kompleksy więc wklejam. A Jerzy mówi, "Co ty narzekasz!" A nie ma powodu? Liczba 89 mówi sama za siebie...

Człowiek stał w milczeniu. Śmierć podchodziła ku niemu co raz bliżej i bliżej. Patrzył na nią z otwartymi ustami, jak dziecko które ogląda po raz pierwszy nieznany mu świat. Wąska skalna półka po lewej stronie miała niewielką wnękę,  w którą matka przyroda rzuciła garść ziemi i zabarwiła ją na niebiesko żyłkowatymi krokusami. 
 Powiało chłodem. Śmierć podeszła do człowieka na wyciągnięcie ramienia i zajrzała mu głęboko w oczy swym przenikliwie spokojnym spojrzeniem. Nie zadrżał pod jego ciężarem, ale poczuł dziwny lęk. Poruszył niepewnie językiem po zdrętwiałych zębach, potem grdyką i przełknął ślinę, a więc jednak żył! A Śmierć patrzyła na niego nadal ze stoickim spokojem. Miała łagodne, niebieskie oczy i blond włosy, które górski wiatr zarzucał jej co chwila rozedrganymi końcówkami na kształtne usta, prosty nos i rumiane policzki. Brwi, ciut ciemniejsze, tworzyły pociągający, erotyczny łuk. Była ubrana w elektryzującą męskie zmysły białą tunikę. Bose, kształtne stopy delikatnie muskały skalne podłoże; I gdyby człowiek nie był pewny, że to jest Śmierć, chwyciłby ją zapewne w pół, ruchem stęsknionego kochanka i przycisnął z całą mocą do swego wychłodzonego teraz strachem serca.
 - Boisz się mnie? - zapytała Śmierć robiąc płynny ruch w bok. Alabastrowe palce sięgnęły stadka krokusów a te bezwładne spłynęły ku jej dłoni. Wiosenne oczy znowu spoczęły na człowieku. Kształtne, karminowe usta otworzyły się ukazując śnieżną biel zębów.
 Człowiek pokręcił głową w odpowiedzi że się nie boi, chociaż wiedział że to nieprawda.
 - Usiądź. Odpocznij. Jesteś zmęczony drogą. - powiedziała Śmierć - i wyciągnęła do niego dłoń z martwymi już krokusami. Niebieskie, wiosenne oczy spoglądały życzliwie,emanowały matczynym ciepłem. Podeszła jeszcze bliżej i stojąc już teraz niemal na odległość tchnienia włożyła mu na głowę wianuszek z zerwanego kwiecia. Człowiek delikatnie drgnął a jego źrenice rozszerzyły się. Błysnęło białko i zatrzepotały rzęsy. Po czole spłynęły mu grube krople potu. Wiosenna Śmierć złożyła pocałunek na spierzchniętych ustach człowieka. Poczuł jak ogarnia go ciepło.
 - Czy nadal się boisz? - zapytała znowu Śmierć cofając się o krok z ciekawością spoglądając człowiekowi w twarz.
 W milczeniu zaprzeczył ruchem głowy. 
 - Tam czai się niebezpieczeństwo - powiedziała Śmierć wskazując palcem na nabliższy zakręt ścieżki- Znam twoją przyszłość.
 Górski wiatr nadal rozwiewał jej włosy złotawym strumieniem.
 - Tam? - zapytał po raz pierwszy człowiek
 Łagodnie błękitne oczy uśmiechnęły się. Pokiwała delikatnie głową - Właśnie tam.
 Człowiek oblizał wargi. Widać było, że boi się tam iść.
 - Usiądźmy. Odpoczniesz przed dalszą podróżą. Powinieneś coś zjeść. Wyglądasz na osłabionego - powiedziała Śmierć i wzięła go delikatnie za rękę. Człowieka ponownie ogarnęło znajome ciepło. Przytulił się do niej a ona odwzajemniła się uściskiem. Podeszli w miejsce gdzie rosły krokusy. Człowiek zdjął z głowy wianek, z krzyża plecak, i wyciągnął zeń termos oraz kanapki. Niemym gestem zaprosił do uczty Śmierć, lecz ta pokręciła przecząco głową.  Zaczął więc jeść i pić samotnie, a Śmierć siedziała w milczeniu obok i patrzyła zamyślonym wzrokiem ku odległym ośnieżonym szczytom. Kiedy człowiek zjadł poczuł się mocniejszy. Wziął plecak i chciał go sobie zarzucić na ramiona, ale Śmierć powstrzymała go stanowczym dotykiem alabastrowej dłoni.
 - Tam jest zbyt wąsko na bagaż - powiedziała śpiewnym głosem. 
 Człowiek niechęcią postawił plecak z powrotem na ziemi. Śmierć podała mu swą ciepłą dłoń i ruszyli. Gdy byli w miejscu, gdzie skalna półka miała już im zniknąć z oczu  zatrzymał się nagle jakby o czymś ważnym sobie przypomniał.
 - Wianek! Zostawiłem wianek, który mi dałaś...
 - Zrobię ci drugi, chodź!
 Człowiek ruszył posłusznie do przodu, ale odwrócił  głowę z tęsknym spojrzeniem ku rzeczom dla niego ważnym i... zmroził go dreszcz. Pod ścianą skalnej półki gdzie jadł i pił, gdzie zostawił plecak i wianek, siedział on sam z szeroko otwartymi oczyma. Krokusy były pogniecione uciskiem trupa. Plecak leżał obok a martwa dłoń siedzącego sprawiała złudne wrażenie, że chce go ponownie otworzyć. Przerażony spojrzał w twarz Śmierci, której piękna do tej pory twarz zmieniła się nagle w potworne oblicze kościotrupa.
 Ujęła go pod ramię, a on od tego dotyku zadygotał i przymknął oczy, lecz gdy je znowu otworzył miał przed sobą ponownie twarz przepięknej kobiety.
 - Oszukałaś mnie - wyszeptał żałośnie.
 - Nie - odparła spoglądając przed siebie - Nigdy nie oszukuję i nie daję się oszukać.
 Potem skręcili nagle ze skalnej ścieżki, i w poprzek górskiej przepaści, udeptując pasma mgły, trzymając się za ręce poszli ku ośnieżonym szczytom...

Opcje
HTML: TAK
BBCode: TAK
Uśmieszki: TAK

	Wyłącz HTML w tym poście
	Wyłącz BBCode w tym poście
	Wyłącz Uśmieszki w tym poście

Kod potwierdzający: *